ต่อไป →

[เริงอักษร]

☆นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก๘☆ .       (อภินิหารลูกแก้ว๔) ☆เจ็บแสบเสียวแปลบอก สั่นงันงกเกินถกถอน มานพจบร้างจร ไปแอบรื่นดรุณี ☆ทรวดทรงอนงค์นั้น วิลาวัณย์บรรเจิดศรี หน้าสวยช่วยดูดี เห็นแล้วช้ำฤทัยครวญ ☆เมฆเอยเมขลา เจ็บนักหนาพากำสรวล ใจชายร้ายเรรวน ดั่งมดชินชอบกลิ่นคาว ☆โธ่..ไฉนไยพี่เจ้า ไปคลึงเคล้ากระเซ้าสาว ทิ้งน้องร้องไห้พราว ลืมรักแล้วหรืออย่างไร ☆น้องนี้มอบพี่หมด มิเก็บทดเกินอดไหว สุดห้วงของดวงใจ มอบเกินล้นเพียงคนเดียว ☆ยิ่งคิดจิตยิ่งโกรธ ร้อนพิโรธโกรธขุ่นเขียว เกลียดนักรักเปลี่ยนเกลียว ต่อแต่นี้มิมีใคร ☆ตั้งจิตอธิษฐาน ขอบนบานผ่านแก้วใส พรสาปอาบด้วยไฟ อาละวาดทุกชาติวัน ☆สาปส่งลงคำสวด ให้เร็วรวดเร่งกวดขัน นรกจงมาลงทัณฑ์ ตามคำสาปตราบฤดี ☆สาปส่งตรงหญิงนั้น ตกโลกันตร์หลั่นวิถี ปืนงิ้วอเวจี ทุกวันคืนหมื่นกัปกัลป์ ☆เป็นเปรตเทวษไห้ ทุกวันไซร้ใจโศกศัลย์ คับแค้นแสนจาบัลย์ อย่าได้พบจบสุขเลย ☆ขอพรวอนลูกแก้ว หากยินแล้วแววเฉลย เมขลาบ้าเหลือเอ่ย มิอาจรอขออย่านาน ☆มานพในภพนี้ ปากนั้นดีที่ขับขาน หลอกหลงซึ่งนงคราญ เสียหมดสิ้นทั้งอินทรีย์ ☆สร้างฝ้าราคีคาว ทำให้สาวร้าวราศี รักหนึ่งที่พึงมี ก็แตกยับกับลมลวง ☆แก้วโกฐิโปรดลูกด้วย แทบมอดม้วยป่วยหึงหวง สาปสั่งชายทั้งปวง ที่สร้างพิษนิจนิรันดร์ ☆ขอพรย้อนข้อหนึ่ง ให้ชายซึ่งซึ้งสุขสันต์ รื่นเรียงเคียงร่างกัน มานพนั้นพลันรับไป ☆เกิดเป็นเช่นควายโง่ มิพุทโธโอ้วันไหน ย่ำนาคาแอกไกว สักหมื่นชาติพลาดรักลง ☆มีลิ้นกินแค่หญ้า เป็นใบ้บ้าอ้าปากหลง ค่ำเช้าเฝ้าไถพง โดนหวดแซ่แก่คาคาน ☆ข้าวปลูกถูกคนกิน ยากยลยินถิ่นอาหาร เคี้ยวเอื้องเยื้องคางยาน อย่าพบหาหญ้าอ่อนเลย ☆เท่านั้นมันไม่พอ ขอสาปต่อพ่อหนุ่มเอ๋ย รักรื่นชื่นชวนเชย ยิ่งเกลียดถี่ทวีคูณ ☆สาปเป็นเช่นไรนั้น หรือจะบั่นหั่นเหลือศูนย์ ปล่อยทิ้งสิ่งเกื้อกูล โทษหลอกหญิงทิ้งช้ำใจ ☆ตอนหน้าต้องบ้าแน่ หมดทางแก้แลไฉน เรื่องร้อนตอนต่อไป จะมาเล่าเม้าท์นิทาน.                  เริงอักษร