ฉันขอโทษ

เรื่องสั้นหน้าเดียว
ฉันขอโทษ
โดย....วิเวก วังเวง

.........ลุงทองเป็นนักการภารโรง ของโรงเรียนประถมศึกษาแห่งหนึ่ง รูปร่างของแกสูงใหญ่ ผิวคล้ำ ใบหน้ามีริ้วรอยตะปุ่มตะป่ำของโรคฝีดาษ ดูน่ากลัว แกไม่ค่อยยิ้ม เด็กๆ ต่างพากันกลัว และมักเรียกแกว่า “ลุงทองหน้าผี” ปีหน้าแกก็จะปลดเกษียณแล้ว
........หลังโรงเรียนเลิก ครูและเด็กๆ พากันกลับบ้านจนหมด แกจะปิดประตู หน้าต่างอาคารเรียน และประตูห้องน้ำ กันวัยรุ่นขี้ยามาใช้ ฝากสิ่งที่ไม่พึงประสงค์ไว้ให้แกดูต่างหน้า และล้างเป็นประจำ เพื่อตัดปัญหา แกจึงล็อกกุญแจแน่นหนา ตั้งแต่บัดนั้น
.........มีเสียงดังก๊อกๆ แก๊กๆ เล็ดลอดออกมาจากห้องน้ำ เหมือนมีคนพยายามเปิดประตู ลุงทองรีบสืบเท้าไปที่นั่นโดยไว เสียงถีบประตูดังขึ้น “ปัง!” “มีคนอยู่ข้างใน” ลุงทองคิด รีบไขกุญแจเปิดประตู ร่างของเด็กชายคนหนึ่งถลาออกมา เด็กชายคนนั้นร่างผอมสูง ลุงทองดูคลับคล้ายคลับคลา จะคุ้นๆ ใบหน้า
........“เอ็งเข้าไปอยู่ในนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมข้าไม่เห็น?” ลุงทองถามด้วยความสงสัย
........“ผมโดนเพื่อนขังในห้องน้ำครับลุง” เด็กชายตอบเสียงสั่น ตัวสั่น ด้วยความกลัวเพราะเพิ่งจะผ่านเหตุการณ์มา ลุงทองพยักหน้า
........“เรอะ ดีนะที่ข้ายังไม่กลับ ไม่งั้นเอ็งได้เป็นศพแน่” ลุงทองว่า จนเด็กชายสะดุ้งขนลุกซู่
........“รีบกลับบ้านเถอะ ป่านนี้พ่อแม่เอ็งคงรอแย่แล้ว”
....... “แต่ว่า...” เด็กชายยังพูดไม่จบ ลุงทองก็แทรกขึ้น
........“ไม่กลัวผีหรือไง...ค่ำๆ มืดๆ แบบนี้ ” เด็กชายสะดุ้ง
........“กลัวครับลุง” เด็กชายบอก ลุงทองหัวเราะหึๆ
........“โรงเรียนมีผีด้วยหรือลุง?” เด็กชายถามขึ้น
........“มีสิวะ ในห้องน้ำก็มีนะ เมื่อหลายปีก่อน มีเด็กเคยโดนขังในห้องน้ำจนตาย” .
........“จริงหรือลุง?”
........“เออสิวะ ข้าจะโกหกเอ็งไปทำไม” แกเอ่ยเสียงเข้มมองจ้องหน้า
........“ป่านนี้เขาไม่ไปผุดไปเกิดอีกหรือ” เด็กชายถามด้วยความสงสัย แกหยุดคิดอะไรบางอย่าง
........“ข้าก็อยากให้เขาไปเกิดเหมือนกัน”
........น้ำเสียงลุงทองดูเศร้าๆ เหมือนแกจะร้องไห้ เด็กชายมองหน้าแก สายตาประสานกัน ก่อนที่จะมีเสียงหนึ่งของลุงทองพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
........“ฉันขอโทษ ขอโทษที่ขังแกไว้ ฉันขอโทษ”
........เสียงของลุงทองสั่นๆ แกร้องไห้ออกมาด้วยความสำนึกผิด ภาพเด็กชายตรงหน้าค่อยๆ เลือนหายไป ที่แท้คือเพื่อนที่แกเคยขังไว้ในห้องน้ำจนตายเมื่อห้าสิบปีที่ผ่านมา

-------------------------