ต่อไป →

[พิมพ์อุบล]

~. อยู่ก็เจ็บ จบก็เหงา .~

~. เมื่อก่อนนั้นฉันสุขไร้ทุกข์ถม
มิตรอมตรมจิตใจไม่หม่นหมอง
เพราะมีเธอเคียงอยู่เป็นคู่ครอง
รักเราสองท่วมท้นล้นห้องใจ

~. แต่วันนี้ชอกช้ำระกำหนัก
เส้นทางรักเรานั้นกลับหวั่นไหว
กลีบกุหลาบที่โรยโปรยลงไป
มิสดใสเหี่ยวเฉาจนเน่าลง

~. เธอแปรผันปันใจไปเป็นอื่น
แอบชิดชื่นสาวสวยด้วยลุ่มหลง
ปล่อยฉันเหงาเศร้าสร้อยพลอยพะวง
กลับบ้านไม่เคยตรงตามเวลา

~. นั่งทานข้าวร้าวรวดปวดใจนัก
น้ำพริกผักต้มขมเคยชมว่า
ฝีมือน้องปรุงโชว์รสโอชา
บัดนี้หนาเรื่องมากมิอยากกิน

~. ฉันอดทนนานเนาเฝ้าชอกช้ำ
อกระกำเจ็บร้าวคราวเธอหมิ่น
อยู่กับความหมองหม่นจนชาชิน
ต้องขมขื่นชีวินทุกวี่วัน

~. เพราะสองจิตสองใจคิดไม่ตก
ส่องกระจกถามใจข้างในนั่น
อยู่ก็เจ็บจบก็เหงาเศร้าจาบัลย์
ทำอย่างไรหนอฉันสับสนจริง...

 ~.  พิมพ์อุบล .~
๑๖ พฤษภาคม ๒๕๖๒

[พิมพ์อุบล]

อยู่ก็เจ็บ จบก็เหงา 2
 . จบ .

.. มิหลงเหลืออะไรในใจนี้
ดวงตาที่เคยมองจ้องเธอนั่น
รอยยิ้มหวานมอบให้ในทุกวัน
บัดนี้มันจืดจางสร่างซาไป

.. ทุกค่ำคืนมือป่ายก่ายหน้าผาก
เพราะคิดมากเสียจนเกินทนไหว
นอนมิหลับกลับตื่นขมขื่นใจ
น้ำตารินตกในอกตรอมตรม

.. เบื่อความช้ำกล้ำกลืนฝืนใจนิ่ง
ขอตัดทิ้งความรักที่หมักหมม
รักสามเส้าเรานั้นมันโสมม
อยู่ก็จมปวดร้าวผ่าวดวงแด

.. จงไปเถิดเธอนั่นฉันไม่หวง
มิต้องห่วงหวนมาอย่าแยแส
เถอะ...ไปอยู่เคียงเขาเฝ้าดูแล
ขอเพียงแต่หยุดทำชั่วมั่วเสียที

.. ฉันมิเหลือสิ่งใดให้เธอแล้ว
ใจมันแผ่วเพราะรักไร้ศักดิ์ศรี
อยู่ก็เจ็บจบก็เหงาเศร้าฤดี
จบเพียงนี้เถิดหนอขอแยกทาง

.. จะมิโกรธโทษใครแม้ใจช้ำ
ถือเป็นกรรมชดใช้ไม่บาดหมาง
มิจองเวรขอถอยยอมปล่อยวาง
เดินสายกลางไม่ขอแข่งหยุดแย่งชิง

พิมพ์อุบล
๒๑ พฤษภาคม ๒๕๖๒