ชีวิตกับดอกไม้

ชีวิตกับดอกไม้

..อันชีวิต คิดไป ให้น่าคิด
เมื่อพินิจ ตรองดู คงรู้เห็น
มองหนุ่ม-สาว หล่อ-สวย ด้วยจำเป็น
มาดหมายเช่น หวัง..ครองคู่ อยู่ด้วยกัน

..เปรียบดอกไม้ แรกแย้ม แต้มแต่งสี
ภุมรี หวังดอม ดม ชมสีสรรค์
ครั้นกลีบแห้ง ดอกเหี่ยว เมินเหลียวพลัน
สุดจำนรรค์ สิ่งนี้ มิกลับคืน

..มองแล้วคิด จิตว่า "อย่าประมาท"
หากนวยนาด พลาดผิด ยากคิดขืน
"มัวประมาท" ไม่..ตรองก่อน ยากย้อนคืน
แม้พลิกฟื้น เหมือนเก่า จะเศร้าใจ

..ดั่งดอกไม้ แห้งโหย โรยจากต้น
กลีบร่วงหล่น ลงดิน สิ้นสดใส
ผู้คนผ่าน เหยียบย่ำ น่าช้ำใจ
"ช่างกระไร พอ..ไร้ค่า....หัน..หน้าเมิน"

......พยัคฆ์......

(คนเราทุกคนเกิดมาแล้วต้องแก่ชราทุกคน..เหมือนดอกไม้ เมื่อบานแล้วก็ย่อมมีวันเหี่ยวเฉา โรยรา ร่วงหล่นจากต้น..และเหี่ยวเฉา ร่วงหล่นทุกดอก...จะต่างกันตรงที่..ดอกไม้บางดอกร่วงลงกลางดินให้คนเหยียบย่ำ.แบบไร้ค่า.แต่ดอกไม้บางดอกกลับร่วงโรยอยู่บนหิ้งพระหลังจากเขานำไปกราบไหว้บูชาพระแล้ว...ชีวิตคนเราก็เช่นเดียวกัน..จะแก่อย่างไร...ไม่ให้คนเหยียบย่ำ...แก่อย่างไม่ไร้ค่า...แก่อย่างที่มีคนกล่าวถึง มีคนเคารพบูชา..จะเป็นอย่างไร อยู่ที่การเลือกใช้ชีวิต...อย่าใช้ชีวิตโดยประมาท กันนะครับ.)