ต่อไป →

[เริงอักษร]

..กลางป่า กลางใจ.. **อยู่กลางฟ้า ป่าลึก จิตนึกหวั่น มองดูจันทร์ ลอยดวง ล่วงขุนเขา ส่องประกาย ฉายฉาบ อาบแสงเงา ราตรีเคล้า ไอหยอก ด้วยหมอกเย็น **พรมผิวกาย หายเหนื่อย จากเมื่อยขัด ช่วยเป่าปัด ผ่านไป ให้มองเห็น ชีวิตหยุด สุดทาง อย่างที่เป็น ยากแสนเข็ญ นักหนา ระอาใจ **อันกงกรรม กงเกวียน เทียนพันเล่ม แผ่สีเข้ม ย่อมจาง กลางไศล เป็นเพียงแสง น้อยนิด หากคิดไป คงต้องแพ้ โลกใหญ่ ไร้จีรัง **มนุษย์เอย ร้อนรน บนความฝัน จะสักกี่ คนกัน วันสมหวัง มีทุกข์คอย ขัดขวาง ทางชีวัง ก็พลาดพลั้ง พบบ้าง สร้างระทม **อย่าไปยอม พร้อมใจ ไม่ต่อสู้ ยามเมื่อรู้ รสหนาม ความขื่นขม ควรผ่อนพัก สติตั้ง ยั้งอารมณ์ มิให้จม สู่ทุกข์ เกินลุกยืน **เรื่องมากมาย หลายอย่าง ที่ขวางกั้น ใช่ลิขิต จากสวรรค์ นั้นหยิบยื่น แล้วแต่เรา ค้นหา กล้าทวงคืน พลิกสุขฟื้น แน่นัก รักตัวเอง. ..........*-*.......... เริงอักษร ๑๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๑