ต่อไป →

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

เล่าเรื่องพระนางสามาวดีคำกลอน

ตอนที่ ๓๐  พระนางมาคันทิยาหาความด้วยเรื่องงู

** ธรรมดาของท้าวอุราช มีสามนาฏโฉมตรูผู้สูงส่ง ท้าวเธอแบ่งเวลาสามอนงค์ แต่ละองค์เจ็ดวันเท่ากันเลย ** ครั้นถึงเวลาสามาวดี มาคันทิยายอดนารีสุดนิ่งเฉย รีบส่งข่าวไปที่อาดังที่เคย ท่านอาเอ๋ยรีบจัดการส่งงูไป ** ฝ่ายท่านอาจัดการงานที่สั่ง รีบส่งงูไปยังในวังใหญ่ ถอดเขี้ยวทิ้งเสียก่อนในทันใด เพื่อจะได้ไม่กัดนางให้วางวาย ** ท้าวอุเทนเมื่อเสด็จ ณ ที่ไหน นำเอาพิณของท้าวเธอไปไม่ห่างหาย มาคันทิยารู้ดีในอุบาย จึงวางแผนใส่ร้ายในทันที ** นำงูไปใส่ไว้ในช่องพิณ ยอดยุพินนำดอกไม้หลากหลายสี มาปิดช่องเอาไว้ให้ดูดี รอวันที่พระองค์ทรงคลาไคล ** และแล้ววันเวลาก็มาถึง พระองค์จึงเสด็จหาคนใหม่ คือสามาวดียอดยาใจ องค์ท้าวไทไม่ลืมพิณคู่กายา ** มาคันทิยาทูลว่าขอไปด้วย จะได้ช่วยถ้าเกิดภัยใฝ่อาสา องค์ท้าวเธอปฏิเสธเจตนา ตรัสบอกว่าไม่ต้องไปให้วุ่นวาย ** นวลอนงค์ไม่ลดละพยายาม ขอติดตามให้ได้ดังใจหมาย นางออดอ้อนพูดจาหาอุบาย จนสุดท้ายราชาต้องพาไป ** ครั้นถึงปราสาทสามาวดี พระภูมีจอมราชาผู้เป็นใหญ่ ทรงวางพิณของรักมิห่างไกล หากจะใช้ก็ทรงใช้ได้ทันที ** มาคันทิยาจัดการไปตามแผน หวังแก้แค้นให้สมใจไม่ถอยหนี ทำมองหาสิ่งต่างต่างบรรดามี เดินมาที่วางพิณจินตนา ** จึงแกล้งทำดอกไม้ให้ตกไป งูข้างในจึงเลื้อยออกมาหา จึงโวยวายใส่ใคล้นางสามา ว่าวางแผนจะฆ่าองค์ราชัน

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา

ข้อมูล : หนังสือธัมมปทัฏฐกถา ภาค ๒

** คำกลอน ชุด พระนางสามาวดีคำกลอนนี้  เป็นเรื่องยาวประมาณ ๓๔ ตอน  ผู้ประพันธ์ได้พยายามหลีกเลี่ยงเรื่องการสัมผัสซ้ำแต่เป็นไปไม่ได้
และเมื่อเป็นการเล่าเรื่องชื่อบุคคล สถานที่ก็เอ่ยซ้ำบ่อย ๆ โดยหลีกเลี่ยงไม่ได้ ประกอบกับผู้ประพันธ์ยังไม่ชำนาญในเรื่องฉันทลักษณ์  อันเป็นสาเหตุ
ให้ผู้อ่านได้พบลักษณะที่กล่าวนี้มากมาย  ซึ่งผู้ประพันธ์คำกลอนชุดนี้ต้องขออภัยไว้ล่วงหน้าด้วยครับ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

เล่าเรื่องพระนางสามาวดีคำกลอน

ตอนที่ ๓๑  พระเจ้าอุเทนลงโทษพระนางสามาวดี

** พระราชาหลงกลคนชั่วช้า ตะโกนก้องจะฆ่าให้อาสัญ สามาวดีต้องตายวายชีวัน บริวารของมันตายทุกคน ** สามาวดีชี้แจงนางห้าร้อย อย่าคิดถอยน้อยใจใฝ่กุศล จงช่วยกันแผ่เมตตาอย่าร้อนรน ขอทุกคนจงอยู่ดีมีน้ำใจ ** ด้วยเดชะของผลกุศลนี้ จงอย่ามีเวรกรรมทำหมองไหม้ จะขอพบศาสดาอย่าห่างไกล แม้ชาติไหนบุญส่งจงได้ดี ** องค์ราชันทรงน้าวพระแสงศร หวังจะให้งามงอนตายเป็นผี ด้วยความเขลาเข้าใจผิดยอดนารี จะฆ่าฟันบั่นชีวีให้วอดวาย ** อัศจรรย์บันดาลชวนสะอื้น ทุกคนยืนตะลึงขวัญหนีหาย ลูกศรเปลี่ยนทิศทางอย่างง่ายดาย ย้อนกลับหมายอุระพระราชา ** ท้าวอุเทนได้คิดจิตสะท้อน แม้ศรยังเข้าใจรู้คุณค่า แม่โฉมงามผู้ถวายใจกายา เปี่ยมศรัทธาสร้างความดีมิเสื่อมคลาย ** ส่วนพระองค์เป็นมนุษย์สุดประเสริฐ อวิชชาพาเตลิดให้เสียหาย ไม่รู้ซึ้งถึงความดีมีมากมาย ใจหนอใจแสนร้ายทำได้ลง

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา

ข้อมูล : หนังสือธัมมปทัฏฐกถา ภาค ๒

** คำกลอน ชุด พระนางสามาวดีคำกลอนนี้  เป็นเรื่องยาวประมาณ ๓๔ ตอน  ผู้ประพันธ์ได้พยายามหลีกเลี่ยงเรื่องการสัมผัสซ้ำแต่เป็นไปไม่ได้
และเมื่อเป็นการเล่าเรื่องชื่อบุคคล สถานที่ก็เอ่ยซ้ำบ่อย ๆ โดยหลีกเลี่ยงไม่ได้ ประกอบกับผู้ประพันธ์ยังไม่ชำนาญในเรื่องฉันทลักษณ์  อันเป็นสาเหตุ
ให้ผู้อ่านได้พบลักษณะที่กล่าวนี้มากมาย  ซึ่งผู้ประพันธ์คำกลอนชุดนี้ต้องขออภัยไว้ล่วงหน้าด้วยครับ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

เล่าเรื่องพระนางสามาวดีคำกลอน

ตอนที่ ๓๒  พระเจ้าอุเทนทรงประทานพรพระนางสามาวดี

** สำนึกได้ก้มลงกราบขอขมา แล้วตรัสว่าเราฟั่นเฟือนและเลือนหลง ทิศทั้งปวงมืดมิดจิตพะวง สามาเอ๋ยเจ้าจงช่วยต้านเรา ** เราจะถึงซึ่งเจ้าเป็นที่พึ่ง เปรียบประหนึ่งลูกนกตกจากเขา มาพบเจ้าเหมือนเช่นรังให้บังเงา ช่วยแบ่งเบาให้ทุกข์คลายมลายพลัน ** สามาวดีทูลว่ามหาราช ผู้มีความฉลาดเป็นมิ่งขวัญ อย่าได้คิดไปว่าข้าสำคัญ ข้าถึงใครถึงคนนั้นเพื่อพึ่งพา ** องค์พุทธะเป็นที่พึ่งพึงทรงทราบ นับเป็นโชคยอดลาภสุดจักหา ขอพระองค์จงถึงซึ่งพุทธา เป็นที่พึ่งเถิดหนาจะสบาย ** ประการหนึ่งหม่อมฉันถึงซึ่งพระองค์ เป็นที่พึ่งสูงส่งจำนงหมาย พระองค์สุขหม่อมฉันสุขไม่เว้นวาย พระองค์ทุกข์จะยอมตายแทนพระองค์ ** พระราชาตรัสว่าขอบใจนัก เรานี้จักทำตามเจ้าประสงค์ เราถึงศาสดาอย่างมั่นคง เป็นที่พึ่งยืนยงนานเท่านาน ** และเราจะขอถึงซึ่งตัวเจ้า ทุกค่ำเช้าเป็นที่พึ่งพึงประสาน เราจะประทานพรแก่นงคราญ สามาวดีเยาวมาลย์ยอดดวงใจ ** พระราชาทรงนิมนต์จอมโมลี พร้อมพระสงฆ์มากมีทั้งน้อยใหญ่ เพื่อทรงฉันภัตตาหารที่วังใน ตลอดไปเจ็ดวันหรรษารมย์ ** พระพุทธองค์ทรงกล่าวอนุโมทนา เป็นกถาอวยพรให้สุขสม อานิสงส์ผลทานเอกอุดม ดุจดังพรหมลาดปูสู่วิมาน ** ในที่สุดแห่งมงคลกุศลนี้ ท้าวอุเทนภูมีทรงกล่าวขาน ให้สามาวดีเยาวมาลย์ จงรับพรเราประทานให้แก่นาง ** สามาวดีทูลว่าตัวข้านี้ ไม่ปรารถนาอยากมีสิ่งต่างต่าง ทั้งทรัพย์สินเงินทองมากองวาง แต่อยากสร้างกุศลผลอนันต์ ** ตัวหม่อมฉันมั่นคงพระศาสดา จึงต้องการนิมนต์มาเพื่อทรงฉัน พร้อมพระสงฆ์ห้าร้อยมาด้วยกัน พวกเรานั้นอยากฟังธรรมองค์สัมมา ** ราชาทรงประทานพรแก่ยอดหญิง ให้เป็นจริงตามที่ปรารถนา ทรงนิมนต์สมเด็จพระศาสดา โปรดจงได้เสด็จมาทุกทุกวัน ** พระศาสดาตรัสว่าย่อมไม่ได้ เพราะทุกอยากให้เราไปฉัน ภัตตาหารที่เรือนเหมือนเหมือนกัน ด้วยเหตุนั้นเราจึงต้องเฉลี่ยไป ** เราจะมอบอานนท์รับภาระ ทุกทุกคนคงจะไม่หวั่นไหว ตั้งศรัทธาให้มั่นอยู่กลางใจ ความเลื่อมใสเป็นบ่อเกิดแห่งผลบุญ ** สามาวดีได้พรตามต้องการ บริวารห้าร้อยคอยเกื้อหนุน ตั้งจิตประพฤติธรรมได้ค้ำจุน สนองคุณศาสนาสถาพร

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา

ข้อมูล : หนังสือธัมมปทัฏฐกถา ภาค ๒

** คำกลอน ชุด พระนางสามาวดีคำกลอนนี้  เป็นเรื่องยาวประมาณ ๓๔ ตอน  ผู้ประพันธ์ได้พยายามหลีกเลี่ยงเรื่องการสัมผัสซ้ำแต่เป็นไปไม่ได้
และเมื่อเป็นการเล่าเรื่องชื่อบุคคล สถานที่ก็เอ่ยซ้ำบ่อย ๆ โดยหลีกเลี่ยงไม่ได้ ประกอบกับผู้ประพันธ์ยังไม่ชำนาญในเรื่องฉันทลักษณ์  อันเป็นสาเหตุ
ให้ผู้อ่านได้พบลักษณะที่กล่าวนี้มากมาย  ซึ่งผู้ประพันธ์คำกลอนชุดนี้ต้องขออภัยไว้ล่วงหน้าด้วยครับ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

เล่าเรื่องพระนางสามาวดีคำกลอน

ตอนที่ ๓๓  พระนางสามาวดีถูกไฟครอก

** มาคันทิยาคิดว่าเราทำพลาด ไม่สามารถทำร้ายสายสมร นางสามาวดีโฉมบังอร บริวารของหล่อนก็พ้นภัย ** จึงคิดวางอุบายหมายพิฆาต สังหารอนงค์นาฏให้ตักษัย แล้วจึงบอกถึงแผนฆ่าทรามวัย หวังได้ชัยชนะอย่างแน่นอน ** พราหมณ์มาคันทิยะผู้เป็นอา ตอบสนองวาจาไม่ถ่ายถอน ผ้าชุบน้ำมันพันเสาวังบังอร แล้วจึงต้อนผู้คนให้เข้าไป ** โดยบอกว่าราชาทรงรับสั่ง จะทำการบำรุงวังเพื่อสดใส มีโอกาสลั่นกลอนโดยเร็วไว ขังทุกคนข้างในรอความตาย ** แล้วจึงจุดไฟเผาให้เร่าร้อน เป็นกองฟอนชีวามาสลาย ก่อนที่แม่โฉมนางจะวางวาย บอกสาวสาวก่อนตายแผ่เมตตา ** นางทั้งหมดกำหนดกัมมัฏฐาน ว่าด้วยเวทนาการอันสูงค่า เป็นอารมณ์ดังคำสอนองค์สัมมา บรรลุผลเป็นที่น่าพอใจ ** บ้างสำเร็จ "สกทาคามี"* ช่างแสนดีหนักหนาจะหาไหน บ้างสำเร็จ "อนาคามี"** ดีกว่าใคร ไม่รุ่มร้อนเพราะไฟเผาไหม้กาย ** เหล่าภิกษุเข้าเฝ้าพระศาสดา ณ ธรรมสภาเวลาสาย เพื่อกราบทูลฟังคำอธิบาย เรื่องการตายและคติที่ควรเป็น ** พระพุทธองค์ทรงตรัสพระวัจนะ เป็นสัจจะจริงจังดังที่เห็น คนทำดีได้ดีมิลำเค็ญ ดังเฉกเช่นเหล่านางกลางกองฟอน ** อันวัฏฏะพาหมุนหนุนให้สัตว์ ได้อุบัติตามกรรมดังคำสอน ทำกรรมดีย่อมได้ดีอย่างแน่นอน ไม่ต้องมัวอ้อนวอนขอฟ้าดิน ** ทำกรรมชั่วสิ่งชั่วตอบสนอง แม้ไม่ได้หมายปองใฝ่ถวิล ทำความชั่วเดือนร้อนเป็นอาจิณ มีมลทินติดกายให้ร้อนรน ** อย่าระเริงอยู่ในวงเวียนทุกข์ อยากมีสุขต้องใฝ่สร้างกุศล ทำความดีมีคุณไม่มืดมน จะพาตนสุขใจไปนิรันดร์ ** สามาวดีพร้อมนางทั้งห้าร้อย สร้างบุญมาใช่น้อยไม่โศกศัลย์ สุคติเป็นที่หวังดังใจพลัน นางเหล่านั้นสร้างกรรมดีหนีอบาย ** ความประมาทเป็นศัตรูคู่อาฆาต ทำความดีให้พินาศเสื่อมสูญหาย ความประมาทเป็นหนทางแห่งความตาย หายนะตัวร้ายหมายมาเยือน ** นรชนคนใดไม่ประมาท ย่อมไม่พลาดความดีมีใครเหมือน จะสุขสันต์ในโลกนี้มิลางเลือน โลกหน้าไม่คลาดเคลื่อนพบสิ่งดี * สกทาคามี  เป็นอริยะบุคคลระดับที่ ๒ ** อนาคามี  เป็นอริยะบุคคลระดับที่ ๓ พระอริยะบุคคล มี  ๔ ประเภทดังนี้ ๑ โสดาบัน  เป็นอริยะบุคคลขั้นต้น ๒ สกทาคามี ๓ อนาคามี ๔ อรหันต์  เป็นอริยะบุคลขั้นสุดท้าย

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา

ข้อมูล : หนังสือธัมมปทัฏฐกถา ภาค ๒

** คำกลอน ชุด พระนางสามาวดีคำกลอนนี้  เป็นเรื่องยาวประมาณ ๓๔ ตอน  ผู้ประพันธ์ได้พยายามหลีกเลี่ยงเรื่องการสัมผัสซ้ำแต่เป็นไปไม่ได้
และเมื่อเป็นการเล่าเรื่องชื่อบุคคล สถานที่ก็เอ่ยซ้ำบ่อย ๆ โดยหลีกเลี่ยงไม่ได้ ประกอบกับผู้ประพันธ์ยังไม่ชำนาญในเรื่องฉันทลักษณ์  อันเป็นสาเหตุ
ให้ผู้อ่านได้พบลักษณะที่กล่าวนี้มากมาย  ซึ่งผู้ประพันธ์คำกลอนชุดนี้ต้องขออภัยไว้ล่วงหน้าด้วยครับ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

เล่าเรื่องพระนางสามาวดีคำกลอน

ตอนที่ ๓๔  พระเจ้าอุเทนลงโทษพระนางมาคันทิยากับพวก

** พระราชาทรงสดับรับฟังข่าว รู้เรื่องราวที่เกิดกับมเหสี เกิดไฟไหม้ตำหนักสามาวดี ยอดนารีอัครราชนาฏสุดา ** รีบเสด็จดับไฟที่ตำหนัก ของยอดหญิงที่รักช้ำหนักหนา ไม่สามารถช่วยได้.....อนิจจา โอ้....กานดาคนดีหนีพี่ไกล ** สุดปัญญาป้องกันขวัญตาพี่ แสนอาลัยมิมีน้องอยู่ใกล้ คงเงียบเหงาเศร้าตรมสุดข่มใจ จากนี้ไปอาวรณ์ไม่คลอนคลาย ** หากชาติหน้าถ้ามีพี่ขอร้อง ได้ครอบครองคู่กันดังมั่นหมาย ถนอมน้องรักน้องจนชีพวาย ฟ้าถล่มดินทลายก็รักกัน ** คลายวิโยคโศกเศร้าเฝ้าหวนคิด จำต้องนำคนผิดมาห้ำหั่น จับมาลงอาญาให้ฆ่าฟัน จะไม่ปล่อยให้มันหนักแผ่นดิน ** มั่นพระทัยคนทำผิดคิดทำร้าย จนพระนางชีพวายสมถวิล เป็นมาคันทิยายุพาพิน ผู้มีจินต์ริษยาอาฆาตนาง ** ครั้นจะขู่ให้กลัวแล้วซักถาม คงจะไม่ได้ความที่สะสาง ต้องวางกลอุบายตามแนวทาง เป็นหลุมพลางล่อให้หลงคงได้การ ** จึงแกล้งตรัสเป็นนัยว่าใครหนอ ที่ช่วยก่อสุขให้อย่างห้าวหาญ เราอึดพระทัยมาแสนนาน สามาวดีเยาวมาลย์ไม่ซื่อตรง ** คิดเอาใจออกห่างช่างสิ้นคิด เพราะหลงผิดปล่อยให้เฝ้าใหลหลง ปรนนิบัติเอาใจใส่พระพุทธองค์ นวลอนงค์ตายไปใจสบาย ** มาคันทิยาหลงกลจอมกษัตริย์ ที่ทรงจัดวางแผนแบบง่ายง่าย รีบกราบทูลหม่อมฉันฆ่ามันตาย มอบถวายแก่องค์พระทรงชัย ** จอมกษัตริย์ได้ฟังทรงนั่งนิ่ง รู้สาเหตุแท้จริงดังสงสัย แกล้งบอกจะประทานพรอรทัย อีกทั้งญาติทราวัยทุกทุกคน ** มาคันทิยาส่งข่าวให้ญาติรู้ ถ้วนทุกหมู่ไม่มีใครตกหล่น รับรางวัลที่ประทานให้แก่ตน อย่าชักช้าวกวนจะเสียการ ** พระราชารับสั่งให้ขุดหลุม จึงควบคุมทั้งหมดไว้ประหาร ฝังครึ่งตัวแล้วจุดไฟไม่ช้านาน พระเพลิงผลาญเผากายไหม้เกรียมดำ ** อันกรรมใดใครหนอได้ก่อไว้ ต้องชดใช้ทุกเวลาอย่าถลำ ทำกรรมดีมีผลดีคอยน้อมนำ ทำกรรมชั่วจะชอกช้ำระกำทรวง ** เช่นมาคันทิยากล้าทำชั่ว ต้องหมองมัวใช้กรรมอย่างใหญ่หลวง ทั้งชาตินี้ชาติหน้าใช่จะลวง กรรมตามทวงผลกรรมอยู่ร่ำไป

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา

ข้อมูล : หนังสือธัมมปทัฏฐกถา ภาค ๒

** คำกลอน ชุด พระนางสามาวดีคำกลอนนี้  เป็นเรื่องยาวประมาณ ๓๔ ตอน  ผู้ประพันธ์ได้พยายามหลีกเลี่ยงเรื่องการสัมผัสซ้ำแต่เป็นไปไม่ได้
และเมื่อเป็นการเล่าเรื่องชื่อบุคคล สถานที่ก็เอ่ยซ้ำบ่อย ๆ โดยหลีกเลี่ยงไม่ได้ ประกอบกับผู้ประพันธ์ยังไม่ชำนาญในเรื่องฉันทลักษณ์  อันเป็นสาเหตุ
ให้ผู้อ่านได้พบลักษณะที่กล่าวนี้มากมาย  ซึ่งผู้ประพันธ์คำกลอนชุดนี้ต้องขออภัยไว้ล่วงหน้าด้วยครับ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

เล่าเรื่องพระนางสามาวดีคำกลอน

ตอนที่ ๓๕  บุรพกรรมของพระนางสามาวดีกับบริวาร

** ณ ธรรมสภาคราวันหนึ่ง เหล่าภิกษุรำพึงถึงเรื่องใหญ่ จึงพูดคุยเรื่องสามาถูกเผาไฟ ทั้งที่ใจเปี่ยมล้นด้วยศรัทธา ** พระพุทธองค์ทรงมีพระดำรัส แล้วได้ตรัสพระธรรมกถา ถึงกรรมเก่าของสตรีมีสามา เป็นหัวหน้าถูกเผาไฟไม่อีนัง ** อดีตกาลผ่านมาคราครั้งก่อน จะขอย้อนเรื่องราวคราวหนหลัง พรหมทัตต์ครองเขตนิเศน์วัง สถิตยังพาราณสีบุรีรมย์ ** พระปัจเจกะพุทธะลงจากเขา มารับเอาภัตตาหารตามเหมาะสม เพื่อสงเคราะห์โปรดสัตว์ในสังคม ได้ชื่นชมบุญญาบารมี ** ถึงเวลาหวนกลับยังไพรสัณฑ์ ต่างพากันมุ่งไปยังไพรสี มีองค์หนึ่งหยุดเข้าฌานริมวารี โดยได้มีกอหญ้ามาปิดบัง ** พระราชาได้พาหญิงทั้งหลาย ไปแหวกว่ายน้ำเล่นที่ใกล้ฝั่ง เล่นน้ำนานเหนื่อยหนาวเกินกำลัง ขึ้นไปยังที่พระได้เข้าฌาน ** แล้วจุดไฟเพื่อผิงอิงไออุ่น ไฟเริ่มไหม้เป็นจุณเห็นหลักฐาน ว่าเป็นพระปัจจเจกะพาร้าวราน กลัวจะถูกพระภูบาลลงอาญา ** จึงนำฟืนมาสุมไฟกองใหญ่มาก หวังจะเผาไม่เหลือซากสิ้นกังขา แล้วจึงรีบหลีกไปไม่รอรา ด้วยหวังว่าร่างกายต้องไหม้ไป ** ความเป็นจริงเวลาพระเข้าฌาน มิร้าวรานเพราะการกระทำได้ ครบเจ็ดวันท่านกลับเข้าพงไพร โดยมิมีส่วนใดเสียหายเลย ** ด้วยผลกรรมที่ทำยิ่งใหญ่นัก เป็นประจักษ์เจตนาอย่างเปิดเผย กรรมส่งผลเพราะไม่อาจจะเฉยเมย ในชาตินี้ต้องลงเอยถูกเผาไฟ ** วิบากกรรมที่ทำย่อมส่งผล ต้องร้อนรนปวดร้าวสุดทนไหว จงหันมาสร้างกุศลผลอำไพ พึงหลีกไกลความชั่วตัวกาลี

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา

ข้อมูล : หนังสือธัมมปทัฏฐกถา ภาค ๒

** คำกลอน ชุด พระนางสามาวดีคำกลอนนี้  เป็นเรื่องยาวประมาณ ๓๔ ตอน  ผู้ประพันธ์ได้พยายามหลีกเลี่ยงเรื่องการสัมผัสซ้ำแต่เป็นไปไม่ได้
และเมื่อเป็นการเล่าเรื่องชื่อบุคคล สถานที่ก็เอ่ยซ้ำบ่อย ๆ โดยหลีกเลี่ยงไม่ได้ ประกอบกับผู้ประพันธ์ยังไม่ชำนาญในเรื่องฉันทลักษณ์  อันเป็นสาเหตุ
ให้ผู้อ่านได้พบลักษณะที่กล่าวนี้มากมาย  ซึ่งผู้ประพันธ์คำกลอนชุดนี้ต้องขออภัยไว้ล่วงหน้าด้วยครับ

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

เล่าเรื่องพระนางสามาวดีคำกลอน

ปัจฉิมบท

** ปัจฉิมบทยกพุทธพจน์มากล่าวอ้าง เป็นแนวทางส่งให้มีศักดิ์ศรี เว้นกรรมชั่วแล้วทำแต่กรรมดี ทั้งโลกนี้โลกหน้าสถาวร ** พระพุทธองค์ตรัสว่าอย่าประมาท สร้างกรรมดีทุกชาติอย่าถ่ายถอน แม้ชาตินี้ชาติไหนไม่ร้าวรอน จะนั่งนอนยืนเดินเพลิดเพลินใจ ** มีสติยั้งคิดจิตคงมั่น สัมปชัญญะเสริมกันอย่างยิ่งใหญ่ ความรู้ตัวและความระลึกได้ จะทำให้ปลอดภัยจากมลทิน ** ความประมาทคือหนทางความฉิบหาย ทั้งชีวิตใจกายมลายสิ้น เพราะได้ตายจากความดีมีราคิน พระมุนินทร์ตรัสว่า "ปมาโท" ** เป็นอันตรายต่อกรรมดีที่ใหญ่ยิ่ง น่ากลัวจริงจะเกิดตัวโมโห จะติดตามมาด้วยเจ้าโลโภ อีกโทโสจะเรียกหาไม่ช้าที ** คุณธรรมทั้งหลายจะหายหมด ปัจจุบันอนาคตมืดเหลือที่ ความเศร้าหมองจะครอบงำชั่วชีวี ความประมาทตัวนี้อันตราย ** จงสั่งสมกรรมดีไว้เถิดหนา ทั้งชาตินี้ชาติหน้ามีที่หมาย สุคติดีล้นพ้นอบาย จะไม่ตายเมื่อมรรคผลนำหนทาง ** ขอจบกลอนวอนว่ามาเล่าเรื่อง ไม่ปราดเปรื่องผิดพลาดอย่าบาดหมาง เขียนไม่ไม่เก่งยังอ่อนหัดการจัดวาง ตามแบบอย่างเจาะจงตรงประเด็น ** ชิงสัมผัส สัมผัสเลือน สัมผัสซ้ำ มีมากล้ำทุกท่านคงได้เห็น โปรดจงให้อภัยไม่ลำเค็ญ ใช่อยากดังอยากเด่นจงเห็นใจ ** ขอบพระคุณทุกท่านอ่านเรื่องนี้ ถ้ามิดีโปรดจงช่วยกันแก้ไข เพื่อต่อเติมส่วนที่ขาดหายไป เพื่อจะไร้ส่วนบกพร่องของงานกลอน ** ท่านผู้รู้จงปรานีอารีด้วย โปรดได้ช่วยแนะนำมอบคำสอน เพื่อการพัฒนาอันสุนทร ขออ้อนวอนเมตตามาช่วยกัน ** ที่สุดนี้ขอให้มีแต่ความสุข นิราศทุกข์ห่างภัยไม่โศกศัลย์ สิ่งชั่วร้ายหายไปนิจนิรันดร์ ทุกคืนวันสร้างความดีมีโชคชัย

ขอได้รับความขอบคุณจาก

สมพงศ์  ชูสุวรรณ
บ้านกัลปังหา

ข้อมูล : หนังสือธัมมปทัฏฐกถา ภาค ๒

** คำกลอน ชุด พระนางสามาวดีคำกลอนนี้  เป็นเรื่องยาวประมาณ ๓๔ ตอน  ผู้ประพันธ์ได้พยายามหลีกเลี่ยงเรื่องการสัมผัสซ้ำแต่เป็นไปไม่ได้
และเมื่อเป็นการเล่าเรื่องชื่อบุคคล สถานที่ก็เอ่ยซ้ำบ่อย ๆ โดยหลีกเลี่ยงไม่ได้ ประกอบกับผู้ประพันธ์ยังไม่ชำนาญในเรื่องฉันทลักษณ์  อันเป็นสาเหตุ
ให้ผู้อ่านได้พบลักษณะที่กล่าวนี้มากมาย  ซึ่งผู้ประพันธ์คำกลอนชุดนี้ต้องขออภัยไว้ล่วงหน้าด้วยครับ

** หน้า ๑ **      ** หน้า ๒ **     ** หน้า ๓ **

[ญิบสลิล ณ นคร]

← กลับไปหน้า 2

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

ขอบคุณครับคุณการะบุหนิง ยุทธนาประสิทธิ์  ที่กรุณาทำลิงค์ให้