ต่อไป →

[เสกสรร วรรณศิลป์]

เ พี ย ง แ ค่ เ ม็ ด ท ร า ย


แล้วฉันจึง ก้าวไป ในอ้างว้าง
อยู่ท่ามกลาง กล่อมเห่ ทะเลสรวง
ดุ่มเดินที ละก้าว ผ่านดาวดวง
ทะลุล่วง เลียบยัง ฝั่งแสงจันทร์
-
ทั่วทุกทิศ แรมทาง ที่ย่างก้าว
ผ่านเหน็บหนาว ร้อนเผชิญ เกินเสกสรร
แต่ยังคง มุ่งหน้า สู้ฝ่าฟัน
แม้กำแพง ขวางกั้น ไม่หวั่นกลัว
-
บนเส้นทาง สายนั้น ฉันสนุก
กับวันชื่น คืนสุข ยังยิ้มหัว
แม้อวลกลิ่น คราบเหงื่อ เปื้อนเนื้อตัว
ฉันยังเฝ้า เย้ายั่ว กับเมินมอง
-
ทุกทุกสิ่ง หมุนไป ไวดั่งว่า
เพียงพริบตา โลกเก่า พลันเศร้าหมอง
ภาพโลกใหม่ อาจเห็น เป็นสีทอง
นอนตระกอง กอดกุม หลุมตะกอน
-
เสี้ยวเศษหนึ่ง ฝุ่นเผา ของเถ้าถ่าน
คือวิญญาณ ล่องลอย คอยหลอกหลอน
เคยมีรัก เคยจุนเจือ เอื้ออาทร
เธอกลับจร จากไกล ไปลับตา
-
หรือตัวฉัน ถูกฝัง ดั่งเม็ดทราย
สิ้นความหมาย พุ่มพวง ไม่ห่วงหา
เธอเปรียบฉัน นั้นเป็น เช่นผักปลา
จึงเข่นฆ่า หัวใจ ได้ลงคอ

เสกสรร วรรณศิลป์

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

257