ต่อไป →

[ญิบสลิล ณ นคร]

   

 

คืนวัน..ที่ผันผ่าน ..สายฝนแฝง แห่งเดือน กรกฎา  ลมพัดพา เมฆฝน ให้พ้นผ่าน  แสงแดดจ้า คนเศร้า จนร้าวราน  เพลงข้างบ้าน กล่อมจน คนร้าวรอน     ..ซุ่มดุ่มเดิน เหินเหยาะ เซาะจิตร้าง ความอ้างว้าง  เกาะใจ ช่างไหวอ่อน ต่อต้านลม ผมสะบัด ซัดเว้าวอน ต่อละคร แต่ละบท แสนลดเลี้ยว   ..เฝ้าร้องร่ำ ย้ำปาก กลางซากไม้  จดจำไว้  ท่องบน ถนนเปลี่ยว  ลอยเคว้งร่าง คว้างร่าย อยู่ดายเดียว  กลางใบเสี้ยว ปลิดปลิว ละลิ่วนั้น     ..โลกเราเปลี่ยน เวียน-วน บนเวลา  หรือเพราะว่า ช้าไป กว่าใจฝัน  ใครเล่าเอย เคยบ่น จนจ้องพลัน  แล้วเธอหัน หายหน้า มาแปรไป     ..ผลอยพริ้มหลับ กับรอย ยิ้มน้อยนิด  ชื่นชูชิด ชุ่มอาบ คราบหยาดใส  แม้ยามเช้า นั้นทาง เงียบร้างไป  เป็นเช่นไร  ร่วงบ่ม กลางลมเย็น..                ญิบสลิล

.
.