มันจำเป็นอ่ะ

อ่านแล้วอย่าเฉยน๊า

คืนวันนั้น...
ฉันกับยายนั่งคุยกันริมระเบียงถึงเรื่องในอดีต
ด้วยวัยเพียง 15 ปี
ทำให้ฉันนั่งฟังยายเล่าได้ไม่นาน
สักพักฉันก็ยุกยิก อยากจะไปเล่นกับเพื่อน
ยายคว้ามือฉันไว้
มือเหี่ยวย่นน่ากลัวเหมือนหนังคางคกตายซาก
สายตายายดุดัน แต่เหม่อลอย
มองหน้าฉัน เหมือนไม่ได้มอง
ฉันนั่งข้างยายอย่างหวาดกลัวในกิริยา
แล้วฟังเรื่องเล่าจากปากยาย
ยายเล่าว่า...
สมัยก่อนเมื่อผู้ใหญ่ในบ้านตาย
ผู้ใหญ่จะนำมะพร้าว ฝรั่ง มะม่วงในสวน มาบนเจ้าที่
ไม่ให้ผู้ตายมารับตัวเด็กๆในบ้านไปอยู่ด้วย
ยายถามฉันว่า...
ถ้ายายตายไปแล้วกลับมารับฉัน
ให้ไปอยู่ใน โลกอีกโลกด้วย
ฉันจะไปกับแกไหม ?
ฉันหัวเราะในความงมงาย
คนแก่ก็อย่างนี้
พยักหน้าเสียหน่อยไม่ให้แกน้อยใจ
แล้วฉันก็รีบเดินไปเล่นกับเพื่อน
ยายหัวเราะอยู่คนเดียวเกือบครึ่งชั่วโมง...
อีก 7 วันต่อมา ยายแกก็เสียชีวิตแบบประหลาด
กลางดึกคืนสุดท้าย
ยายลุกพรวดพราดขึ้นมาจากเสื่อที่ปูนอน
ปากตะโกนเสียงแหบว่า...
ไม่เอา ฉันไม่ไป ไม่เอา ฉันไม่ไป ไม่เอา ฉันไม่ไป
แล้วก็หวีดร้องเหมือนปีศาจ
ทำให้พ่อกับแม่ของฉันตกใจ
ต้องรีบจุดตะเกียงเป็นการใหญ่
บ้านริมน้ำของเราใช้ตะเกียงเป็นดวงไฟ
และใช้ยากันยุงแบบจุดม้วนเพื่อไล่ยุง
หลังจากห่มผ้าให้ยายแล้ว
ฉันก็นอนอยู่ข้าง ๆ
ตัวแกสั่นกุกกัก
ลองหันไปดู
ตาแก ลืมโพลง
น้ำหมากไหลย้อยออกมาจากปากตอนนอน
ตัวเย็นชืด
ทดสอบหยิกไปที่หลังมือ
ยายก็ไม่ตอบสนอง
ทุกคนรีบมาดูอาการ
แล้วลงความเห็นว่ายายจากพวกเราไปแล้ว
หลังคืนสวดศพ 3 วัน
ฉันนอนบนเสื่อกับพื้นกระดาน
ลมแม่น้ำพัดตีเข้าบ้าน เย็นสบาย
กลุ่มดาวส่องประกายระยิบระยับ
แว่วเสียงไม้กระดานลั่นเหมือนมีคนเดิน
น้ำหนักมือกดลงบนหน้าอกฉันขณะนอนหงาย
เสียงแหบแห้งของยายถามฉันช้าๆ
"ไปอยู่กับยายนะลูกเอ๊ย...."
ร่างเกร็งแข็งพยายามยกมือมา พนม กลางอก
" ไปอยู่กับยายนะลูกเอ๊ย...."
เสียงแหบโหยดังแผ่วซ้ำมาอีกครั้ง
ฉันน้ำตาไหลอาบแก้ม
ริมฝีปากหมุบหมิบสวดคาถานะโมสามจบ
กระท่อนกระแท่นเต็มที
เพราะความหวาดกลัวแล่นขึ้นสมอง
น้ำหนักทับบนหน้าอกหนักขึ้นทุกทีที่สวดมนต์จบคาบ
น้ำหนักยายคงไม่เกิน45 กิโล
แต่ที่ทาบทับบนหน้าอกตอนนี้
ก็น่าจะปาเข้าไป 60 กิโลแล้ว
กระดูกกับปอดตรงทรวงอกถูกบดทับจนรวดร้าว
ฉันขอร้องยายว่า...
" อย่าเอาหนูไปเลยให้เวลาอีกนิด รอให้หนูสนุกกับเพื่อนฝูงก่อนค่อยกลับมารับ"
เสียงยายหัวเราะข้างหู
ฉันขนลุกซู่ทั่วตัว
กลิ่นน้ำหมากคละคลุ้งจนเสียวสันหลัง
แล้วน้ำหนักที่อัดแน่นลงบนทรวงอกก็ค่อยถ่ายออกทีละน้อยยายหัวเราะ
หมายถึงว่าตกลง...
เวลาผ่านไปสองปี
การเล่นกับเพื่อนคงลดน้อยลง
หันไปอ่านหนังสือมากขึ้นเพื่อพัฒนาผลการเรียน
ฉันลืมเรื่องยายไปเสียสนิท
มาเมื่อคืนวาน ฉันปิดไฟนอน
หลับตาสวดมนต์สามคาบ
แล้วแผ่ส่วนกุศลให้ผู้ล่วงลับ
พอลืมตามองเพดาน
ในห้องมืด...
หางตาฉันก็มองเห็นยายนั่งอยู่ข้างๆ
" ไปอยู่กับยายนะลูกเอ๊ย...."
เสียงแหบโหยดังแผ่วซ้ำกับเมื่อครั้งอดีต
ฉันแทบเป็นบ้า
ร่างยายเต็มไปด้วยน้ำเลือดน้ำหนอง
ดวงตาหลุดหายไปหนึ่งข้าง
น้ำหมากกับเศษฟันหักร่วงหยดแหมะ ๆ
เปรอะที่นอนเต็มไปหมด
กลิ่นเหม็นของผีตายซากอบอวลเต็มห้อง
คราวนี้ยายเอาจริงแน่
" หนูไม่ไปกับยายหรอก "
ฉันส่ายหัว
มือประกบพนมไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์
ยายนั่งนิ่ง
ตาข้างที่ยังเหลืออยู่มองฉันอย่างรวดร้าวเจ็บช้ำ
ไม่มีเสียงหัวเราะจากปากแก
เพียงเสี้ยววินาทีแกปราดขึ้นมานั่งทับอกฉันบนเตียง
มือเหี่ยวงุ้มบีบคอ
และพยายามล้วงเข้าไปในปากฉัน
เรี่ยวแรงเหมือนผีสิง
ฉันแทบสู้แกไม่ไหว
" ยายเอาคนอื่นไปแทนหนูได้ไหม? เอาเพื่อนหนูไปแทนได้ไหม? "
ฉันเอ่ยถามทางดวงจิต
"....................."
แกนิ่งเงียบ
" ยายเอาตัวเพื่อนหนู ที่เข้ามาอ่านบทความนนี้ไปแทนหนูนะ
ตอนกลางคืนเค้านอนหลับ ยายเข้าไปล้วงปากกินเครื่องในกินวิญญาณเค้าเลยนะยาย.."
เสียงยายก้มลงมาหัวเราะริมหูฉัน...ยาวและนาน เหมือนกับว่าสะใจ ในข้อเสนอ ก่อนจะหายตัวไป...
ตัวใคร ตัวมันนะ
บรื๋ออออออออ '''''''''''''''
   สมน้ำหน้าอยากอ่านดีนัก 555+
...............
   (ขอโทษน๊า.............จำเป็นอ่ะ)
   ก็ยังไม่อยากตายนี่นา.......