" กือเละ อูเมาะ " กลับบ้าน

"กือเละ อูเมาะ"
ครั้งหนึ่ง ที่ไม่มีวันลืม

เมื่อหลายปีก่อน ได้มีโอกาส ไปเป็นแพทย์ ฝึกหัดอยู่ที่โรงพยาบาลประจำอำเภอ
อำเภอหนึ่งในภาคใต้ จังหวัดยะลา ตอนนั้นเหตุการณ์ บ้านเมืองก็ไม่ยิ่งหย่อน
กว่าปัจจุบันนี้เท่าไรนัก ก่อนไป ก็พยายามเรียนรู้ชีวิตประจำวัน
และ ความ เป็นอยู่ของคนที่นั่น และท่องภาษายาวี ไปบ้าง
   เรื่องภาษานี่ท่องมาแล้ว พอมาเจอเข้าจริงๆ ฟังไม่ออกค่ะ เพราะเขาพูดเร็วมาก
ไปถึงเดือนแรก เขาให้ทำงานอยู่แต่ในโรงพยาบาล เป็นการหยั่งเชิงดูก่อน
หลังจากนั้นก็ออกพื้นที่ ไปกับข้าราชการอื่นๆ และเจ้าหน้าที่สาธารณสุข
เพื่อไปให้ ขอมูลและ แนะนำสาธารณสุขมูลฐาน ตรวจโรค รักษาโรคให้ชาวบ้าน
ออกพื้นที่จะไปเสาร์-อทิตย์
   ช่วงที่เขาให้อยู่ในสำนักงานก่อนนี่ โห..... อยากมาก อยากออกไปดูว่าเขาอยู่กันอย่างไร
พี่ๆมาเล่าให้ฟังว่า ขับรถไปในสวนเงาะ ออกผลแดงห้อยระย้า ระตามพื้นสวยมาก
เราก็โห..... ไม่รอแล้ว เตรียมกล้อง เตรียมท้อง จะไปกินเงาะฟรี
   ที่ยะลาเงาะ เจ๊ะมง อร่อยมาก หวานกรอบ มีแต่ที่ยะลาที่เดียว
บางคนก็เล่าว่า เข้าไปในสวนทุเรียน ต้นสูงๆๆ แล้วทุเรียนหล่นลงมา ทีละลูกๆๆๆๆ
หรือว่าลูกมะไฟ ละไม นี่จะออกตามโคนต้น ห้อยระโยงระยาง
  เรียกว่าใครมีอะไรดีๆก็มีหลอกล่อ ให้เราอยากไป
   พอถึงวันนั้นจริงๆไม่กลัวแล้ว โจร ไม่โจร พอรถจอดก็วิ่งขึ้นรถ ไม่นั่งหน้าค่ะ นั่งข้างหลัง
ใครๆก็ดึงไม่อยู่ จนพี่ๆปวดหัว แล้วตะโกนว่า
"ไม่ได้ไปเที่ยวนะหมอ นี่ไปทำงาน มานั่งข้างหน้าเถอะ ตรงนั้นไม่ปลอดภัย"
เราถึงยอม นั่งรถไปสักพัก พอรถเข้าไปในป่า
มองเห็นแต่ต้นไม้ใหญ่ๆ สองข้างทางชักใจไม่ดีแล้ว
" ไหนล่ะคะ สวนเงาะที่ว่า "
"ยังไม่ถึงค่ะ "
"หรอ นานจัง "
รถวิ่งไปนานแล้วก็ถีงหมู่บ้านหนึ่ง มีคนนั่งรออยู่เต็มแล้ว รวมทั้งทหาร ตำรวจด้วย
นัยว่ามาเคลียร์พื้นที่ตั้งแต่วานนี้ ไปถึงมีคนยืนพูดอยู่แล้ว
โดยมีชาวบ้านนั่งอยู่เต็มไปหมด เป็นร้อยๆคน
ยืนรอสักพัก แล้วเขาก็พูดจบ หันมาแนะนำว่า เรามาจากโรงพยาบาล
จะมาตรวจรักษาโรคฟรี แล้วก็บอกชาวบ้านว่า มีหมอใหม่มาจากกรุงเทพฯด้วย
ชาวบ้านก็มองๆมาที่เรา ถึงเวลาจะพูดมั่งแล้ว ก็ออกไปยืนพูด เมื่อเขาเชิญไป
ลืมหมดภาษายาวี ที่ท่องไป ได้แต่เรียกผู้ชายแก่ๆว่าเปาะ(พ่อ)
และหญิงแก่ๆ ว่าเมาะ (แม่) เท่านั้น
พอพูดไปได้สักพัก ก็เริ่มรู้สึกว่ามีใครถ่มน้ำลาย ปิ๊ดๆๆๆ มาข้างหน้า ตกใจ
มองดูเห็นเขาทำหน้าเฉยๆเราก็เฉยมั่ง ประเดี๋ยวก็หลายคน หลายปิ๊ด ลูกเด็ก เล็กแดง
ถ่มกันใหญ่เลย เอ มันชักยังไงๆๆ แล้วเนี่ย ก็อดทน
ทำพูดไปเรื่อยๆ (เดี๋ยวเถอะ จะถ่มใส่ให้มั่ง ถ่มแล้วนั่งทำเป็นสนใจฟังเชียวนะ)
ทุกคนก็สนใจฟังดี โดยเขาแปล ให้ฟังกันเองเบาๆ
   สักพักเริ่มรู้สึกว่าขากางเกงชักเปียกๆ รู้สึกเอง จะทนไม่ไหวแล้ว หน้าตาคงบอกใครๆ
  เพราะมีคนถามมาจากข้างหลังว่า
" ไหวไหมคะหมอ ไม่สบายรึคะ หน้าแดงเชียว"
ไม่รู้จะบอกอย่างไรดี ก็ทนพูดจนจบ ท่ามกลาง ฟองน้ำลายที่ถ่มมาปิ๊ด ๆๆๆตลอดเวลา
นึกในใจว่าฉันไปทำอะไรให้นะ ทำไมถึงทำกันอย่างนี้ เราก็มาช่วยแท้ๆ
เดี๋ยวบ่ายนี้ก็ตรวจไข้ให้อีก แถมยาฟรี แต่น้ำตาก็เอ่อ เบ้าตาแล้ว
พอพูดจบ น้ำตาก็หยดแหมะลงข้างแก้ม เดินหนีไปทางต้นส้มโอด้านหลัง
  พี่ทหารก็เดินตาม
"หมอครับ หมอ อย่าไปไกลๆนะครับ ไม่ปลอดภัย"
"อ้าวหมอเป็นอะไรครับนั่น"
   แล้วก็มีพี่พยาบาลวิ่งเข้ามากอด ถามว่า
"หมอร้องไห้ทำไมคะ ใครทำอะไรหมอ บอกพี่มาเลยค่ะ"
"เปล่าค่ะพี่ หมอเสียใจ ที่หมอมาแล้วมีคนไม่พอใจ พอหมอพูดเขาก็นั่งถ่มน้ำลายปิ๊ดๆๆมาตลอดเวลา
เต็มสองขาหมอเลย พี่ดูสิคะ"
"กลับบ้านค่ะ กือเละ อูเมาะ ๆๆๆ" นึกภาษายาวีออกบ้างแล้ว ที่ท่องไว้
"อ๋อ"
  แล้วพี่เขาก็หัวเราะ ใหญ่เลย
"ยังกลับไม่ได้ค่ะหมอ"
"โธ่ หมอ พี่ลืมบอกหมอไว้ก่อน ว่า ตอนนี้ชาวบ้านเขาถือศีล อด เป็นเดือน รอมมาดอน"
เออ...นะ เราก็เคยอ่านหนังสือมาก่อนนี่นา วันนี้พอมาเจอของจริงก็ลืมหมดเลย
พอกลับเข้ามาในกลุ่ม คนแก่ๆก็เข้ามาจับมือ ถือแขน พูดภาษายาวี กันดัง มาก
ฟังไม่รู้เรื่อง
" บอมอ ซาเกะ อาปอ" หมอป่วย เป็นอะไร
เออนะ ทำให้ใครๆเขาห่วง ได้ยินเปาะๆ เมาะๆ ถาม แล้ว ก็ขำ หัวเราะออกมาได้ค่ะ
"ตาเดาะ ซาเกะ นะเมาะ"
แล้วพี่พยาบาล ก็เล่าให้เมาะฟัง มีแต่คนหัวเราะ ใหญ่เลย ไม่อายแหละ ก็ไม่รู้นี่นา
ช่วงบ่ายเลยทำงานกันอย่างสนุกสนาน แอบๆ พูดยาวี ตั้งหลายคำ
วันนี้เอาไก่มาปล่อย ตั้งฝูง ดีนะที่ไม่เอาหมูมาปล่อย ไม่งั้นเป็นเรื่องแน่
เพราะคนอิสลามเขาไม่กินหมู ไม่สัมผัสหมู และชิ้นส่วนของหมู
" ตะ มาแก บาบี้" ไม่กินหมู ค่ะ
เวลาจะขึ้นรถกลับ ชาวบ้านมาจับมือ แล้วทำให้หมอยิ้มแก้มไม่หุบ คือ
"บอมอ มอและนิ" หมอสวย
"มอและ บาเยาะ หรือ มอและ สิกิ๊ ๆ อ่ะเมาะ" สวยมาก สวยน้อยอ่ะแม่
"มอและ บาเยาะ ๆๆ นะ"

น๊าน.........จนวันนี้ ยังยิ้มอยู่เลยค่ะ