ต่อไป →

[เริงอักษร]

☆นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก ๒๗☆ .      (เมขลาอวตาร๑๓) .   (มาลีมาลัย๓ อสุนีบาต) ☆นิทรารมณ์ห่มอุ่นหนุนตักแน่น หอมกลิ่นแก่นจางเจือเมื่อตีสาม ตกใจตื่นฝืนตาพยายาม เสียงคำรามอื้ออึงถมึงมา ☆เหวย..เหวยเฮ้ยขี้ครอกมาหลอกลัก แหม๋..กล้านักมิกลัวยั่วโทษา แอบคบผูกลูกสาวเยาวภา ชะ..ชะ..ช้าหน๋อยแน่เห็นแก่ตัว ☆ชะโงกหน้าคาเขาดูเงาบ้าง เลือดสีจางไร้ค่ากะลาหัว ต่ำยศชั้นบรรดาศักดิ์ไม่ยักกลัว มาทำมั่วอี๋อ๋อป้อลูกเรา ☆เฮ้ย..ไอ้มด ทด ทัพ จับให้มั่น อย่าปล่อยมันหนีได้นะไอ้เถา ผูกมัดจองสองมือแล้วถือเอา ไม้ตะพดหวดเข้าอย่าเพลาแรง ☆ขโมยคว้าปลาย่างช่างร้ายเหลือ อยากแถเถือบั่นซ้ำแสนกำแหง ลีลาอวดลวดลายใช้สำแดง มายุแยงลูกข้าบ้ายิ่งนัก ☆มาลีผงกตกใจให้อนาถ เหมือนฟ้าฟาดลงเปรี้ยงยินเสียงหนัก ถกผ้าถุงรุงรังนั่งสำลัก กระโจนพลั่กเกาะพลางร่างมาลัย ☆อย่าทำเขาเลยพ่อหนูขอร้อง เอามือป้องกราบกรานปากขานไข เราประจักษ์รักกันมั่นทรวงใน โปรดเห็นใจลูกด้วยช่วยปรานี ☆อันความรักจักหาราคาตั้ง เกินกว่าฝั่งสุดฟ้าค่าวิถี คู่ครองกันวันคืนเป็นหมื่นปี ก็อยู่ที่จิตสมัครรักร่วมกัน ☆หากพ่อยังหวังฆ่าพี่มาลัย ลูกนั้นไซร้ตายตามข้ามโศกศัลย์ โปรดเมตตาอย่าคิดปลิดชีวัน หรือบีบคั้นผิดถูกลูกน้อยเลย ☆พ่อได้ฟังดังคำช้ำหัวอก ลูกเราตกหลุมรักหนักเหลือเอ่ย เลี้ยงเจ้ามาพาใจไม่เสบย อยากหาเขยร่ำรวยหน่วยก้านดี ☆ไปรักชี้ขี้ข้าน่าโกรธขึ้ง ยืดกายผึ๋งเจ็บแท้เหมือนแหย่ฝี เจ้าไม่รู้ดูค่าดารุณี เจ้าควรมีชีพวางอย่างงามงด ☆ด้วยรักผูกลูกน้อยพลอยเกรงกริ่ง จะฆ่าทิ้งมาลัยให้สลด อุราปวดรวดร้าวหนาวรันทด ขบฟันกดกล่าวแกล้งแจ้งน้ำคำ ☆เฮ้ย..มาลัยฟังนะข้าจะบอก ไม่ขอหลอกลวงเล่นเช่นเรื่องขำ อยากพันผูกลูกเราเจ้าจงจำ เอาไปทำจนครบจบกระบวน ☆จงตามหามาหน่อยจะคอยรับ แก้วแวววับวิเศษเป็นเหตุด่วน เพื่อแทนทองของหมั้นหมั่นทบทวน จึงสมควรค่าพอรอชื่นชม ☆นับจากนี้ปีหนึ่งพึงบรรจบ เวลาครบหากได้ไม่ขื่นขม แม้นมิพบจบกันลั่นคารม ขอให้ข่มใจจากพรากกันไป ☆มาลัยฟังดังว่าน้ำตาตก โอ้..นรกจักคว้าหาที่ไหน มาลีจ๋าครานี้พี่ปวดใจ ต้องจากไกลรันทดหมดหนทาง ☆ได้แต่ปลงส่งเสียงเพียงอยากปลอบ เป็นคำตอบต่อน้องอย่าหมองหมาง พี่จะดั้นถลันด้นตะโกนพลาง หาแก้ววางเพื่อหมั้นตามสัญญา ☆ตอนต่อไปให้ชื่อ"ดื้อเพื่อน้อง" มาลัยต้องขวนขวายคลายปัญหา แก้ววิเศษประเทศใดใต้นภา จะพลิกฟ้าคว่ำดินถิ่นบาดาล.              เริงอักษร