ต่อไป →

[สิมิลัน]

        

หวั่นอยู่ไย รักที่หอบมอบให้ใช่ปลายหาง จิตนั้นวางเกินวัดพิกัดวาด ละมุนอ่อนอุ่นไอใสสะอาด ถ้าหากพลาดหลุดพลั้งใจยังพลี อย่าเพียงมองมากมายว่าหลายม่าน รักที่สานมิสิ้นในกลิ่นสี ยามผลิดอกออกดูจะรู้ดี ว่าสิ่งนื้หรือน้อยกว่าร้อยนั่น เก็บเคียงไว้ไม่วางหรือห่างเว้น แม่เนื้อเย็นยวนยีพี่บ่ยั่น ทะเลเชี่ยวเปลี่ยวชื่นหมื่นเขาชัน ขอบากบั่นใจบุกรุกบัวบาน ตระการช่อรอชิมลิ้มถึงเช้า มิเหน็บหนาวเรื้อหน่วงทรวงขนาน ไป่ทิ้งซบจบซื่อยื้อซมซาน ให้เนิ่นนานเกินนับกับนวลนาง จะถนอมอย่างถนัดคัดถนี่ จนกว่าสีอรุณส่องของรุ่งสาง แม้นกรุ่นร้อนอ่อนรุมจะสุมราง มิจืดจางรักจดจนหมดใจ จากส่วนลึกกว่าล้ำทุกคำลาก ขอจงหลากทุกหล่มรินพรมไหล เต็มก้นบ่อบานบอกทุกดอกใบ ถึงภายในฤดีนั้นหวั่นใดนวล.                      สิมิลัน