ต่อไป →

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

    

ไร้  ..เยื่อใย... . ..เราจากกัน วันที่ ฟ้าสีหม่น ยังมีฝน โปรยย่ำ ย้ำความหนาว บนนภา พร่าเดือน เกลื่อนหมู่ดาว เมื่อเธอก้าว จากไป มิใยดี ..ไร้ซึ่งคำ ร่ำลา เวลาจาก จิตแห้งผาก ตอนเผลอ เธอหน่ายหนี ทำคอแข็ง แสร้งผัน หันทันที หลายขวบปี ที่คบ คงจบกัน ..ช่างเหน็บหนาว ร้าวใจ ใครเคยกอด สองมือสอด โอบตัว กลัวจนสั่น ต่อแต่นี้ มิถาม ความผูกพันธ์ ฉันคือฉัน ไร้คู่ อยู่เดียวดาย ..เมื่อฝนหยุด สุดท้าย ป้ายหน้าผาก ฝนยังจาก  หนีไป เริ่มใจหาย ทิ้งร่องรอย กร่อยชื้น ตามพื้นทราย คงเหนือยหน่าย หมดเวลา เคยอาทร ..เอาแก้มแนบ แอบกระจก อกหวิวหวั่น มองฝ่าฟัน หมอกมัว สลัวอ่อน ทันเห็นเดิน เหินไป ใจรอน-รอน เข่าก็อ่อน ล้มพับ ยากกลับคืน ..ต่อแต่นี้ มิมีใคร ห่วงใยแล้ว ตาหมดแวว เหี่ยวห่อ ส่อจิตฝืน ไร้อ้อมกอด สอดอุ่น กรุ่นกล้ำกลืน คงไม่ชื่น..เหมือนเก่า เหงาอีกครา . ..น้องจ๋า .

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

[เริงอักษร]

กลอนทั้งเศร้าทั้งเหงามาก อ่านแล้วน้ำตาจิไหล

[ญิบสลิล ณ นคร]