น้ำตา..ฝน

น้ำตา..ฝน

เย็นสายฝน โปรยปราย พระพายพัด
โบกสะบัด พัดเย็น กระเซ็นใส
สายฝนแรก แทรกเมษา น่าชื่นใจ
มองออกไป น้ำนอง เจิ่งท้องนา

ที่มีมาก ไหลตรง รวมลงหนอง
สู่คูคลอง ปลาแหวกว่าย สอดส่ายหา
ได้น้ำใหม่ สุขใจ ในอุรา
มองคันนา ปลาหมอ เคล้าคลอกัน

แถกเหงือกขึ้น ยักย้าย ไปซ้ายขวา
แทรกตามหญ้า คู่ควร ดูชวนฝัน
หากเธออยู่ เคียงข้าง ไม่ร้างกัน
จะยักย้าย ส่ายหัน ตามฝันเรา

เห็นกบเขียด ร้องสลับ กับอึ่งอ่าง
ไม่อ้างว้าง ออกจากรู หาคู่เขา
ฟังน้ำเสียง เพียงสดับ คล้ายกับเรา
เคยพรอดเจ้า ร้องตอบ ปลุกปลอบกัน

มองท้องนา ยามฟ้านี้ มีเมฆฝน
คิดถึงคน ที่ห่างไกล เกินใจฝัน
อยากถามเธอ ว่าหนาวไหม ยามไกลกัน
อย่าห่างหัน หลงราตรี จนหนีนา

อย่าหลงกรุง ทิ้งทุย เคยลุยทุ่ง
อย่ามัวมุ่ง ไขว่คว้าดาว พราวเวหา
มอง..สิฝน เคยหายลับ ยังกลับมา
ตกท่วมนา ดั่งน้ำตา ครา....พบรวง

....TOP GUN...

(ผมเป็นคนต่างจังหวัด อยู่กับท้องนา..เวลามีฝนตกหนักๆ จะมีปลาหมอ ..ตะแคงซ้ายที ขวาที
คลานขึ้นมาตามพื้นดิน หรือคันนาที่เปียกๆ ส่วนใหญ่จะคลานมาเป็นคู่ๆ ..ในแหล่งที่ชุกชุม
เคยจับได้ใส่เต็มถุงปุ๋ย..เล่าให้คนเดี๋ยวนี้ เขาคงไม่เชื่อ ..เพราะท้องนาที่ผมเคยไปจับ ถูกถมดิน
กลายเป็นหมู่บ้านขนาดใหญ่ไปหมดแล้ว...วันก่อนที่บ้านผมมีฝนตกหนัก... จึงแต่งกลอนนี้ขึ้นมา
...ทำนองว่า...คนเราไม่จะว่าจะไปได้ดี มีโชคที่ไหน ต้องอย่าลืมถิ่น ต้องสำนึกรักบ้านเกิด..
เหมือนฝนคู่กับท้องนา..ไม่ว่าฝนจะหายไป เพราะเป็นฝนแล้ง...แต่วันหนึ่ง ฝนก็กลับมา...
เวลาฝนตกใส่ท้องนา..จินตนาการ..เหมือนคนที่ไม่ได้พบกันมานานแล้วเจอกัน คือ ฝนกับ ท้องนา
...กลายเป็นน้ำตา ที่เจิ่งนองไปทั่วท้องทุ่ง....บทกลอนนี้ จึงให้ชื่อว่า "น้ำตาฝน" )