ต่อไป →

[เสกสรร วรรณศิลป์]

ท า ง อ อ ก
โดย…แคน ลำโขง
……ลมร้อนพัดมาวูบหนึ่ง ปลิดขั้วดอกคูนร่วงพรู สีเหลืองเกลื่อนพื้น ตัดกับเขียวมรกตของแพรหญ้า ในร่มเงาครึ้ม เป็นนิทรรศการธรรมชาติที่จัดวางอย่างลงตัว
......ชายหนุ่มยังนั่งจมอยู่ที่ริมฝั่งหนองหารนั้นเนิ่นนาน ทอดสายตาออกไปที่เวิ้งฟ้าทึมทึบด้วยเมฆหมอก เทือกเขาภูพานที่แลเห็นเลือนราง เลื้อยตัวซ่อนอยู่ในเงาเมฆ เสียงถอนหายใจดังขึ้นเป็นระยะๆ เหมือนมีเรื่องหนักใจที่แก้ไม่ตก
“กูให้เวลามึงสามวัน ถ้าไม่สำเร็จมึงเตรียมตัวตายได้เลย”
......เสียงยื่นคำขาดจากนาย ยังดังก้องอยู่ในโสตประสาท เวลาล่วงไปหนึ่งวันแล้ว เขายังคิดไม่ตกเลยว่าจะหาวิธีการใด จึงจะทำงานที่นายมอบหมาย ให้สำเร็จภายในสามวัน นี่ก็เหลือเวลาอีกสองวันจะถึงเส้นตายแล้ว
......งานใหญ่ออกขนาดนั้น และฝ่ายตรงกันข้ามมีการป้องกันแน่นหนา ไม่มีช่องโหว่ที่เขาจะเล็ดลอดเข้าไปได้ ต่อให้เป็นเดือนก็ไม่มีทางสำเร็จได้ เห็นทีชีวิตและอนาคตของเขา คงจะดับวูบลงกับงานชิ้นนี้เป็นแน่แท้ อย่ากระนั้นเลย
...…ในที่สุดเขาก็คิดหาทางออกจนได้ ทุกปัญหาย่อมมีทางแก้ เขาฉีกยิ้มอย่างกระหยิ่มใจ ที่แผนการของเขาถูกวางไว้ในหัวสมองสำเร็จ
......เขาค่อย ๆลุกขึ้นและทิ้งความทุกข์ระทมที่จมจ่อมมาค่อนวัน ทิ้งมันลงที่เวิ้งหนองหาร รีบบึ่งมอเตอร์ไซค์คู่ชีพไปหานายอย่างมั่นใจ โชคเข้าข้างชายหนุ่ม พบนายอยู่บ้านเพียงลำพัง ไม่มีบอดี้การ์ดคอยอารักขา เขาสืบเท้าเข้าไปหานาย พร้อมกับกล่าวเสียงหนักแน่น
“นายครับ ผมคิดแผนการที่จะยุติปัญหาทุกอย่างได้แล้วครับ”
“มึงมีแผนยังไง?” นายถามเสียงเครียด จ้องหน้าเขาเขม็ง เหมือนไม่เชื่อฝีมือ
“แผนของผมคือเก็บนายเสีย ปัญหาทุกอย่างก็จะจบลง”
.....เขาไม่พูดพล่าม ดึง .38 อาวุธคู่กายที่ใช้สังหารเหยื่อมานับไม่ถ้วนออกจากเอว มือปืนรับจ้างอย่างเขา ไม่มีอะไรที่จะแลกอยู่แล้ว เขาเล็งปืนไปที่หัวของนาย ตัดสินใจเหนี่ยวไกทันที
“ปัง! ปัง! เปรี้ยง!”