ป.ปลา ตากลม

วันหยุดไปเที่ยวไปพักผ่อนกันนะครับ สำหรับผมไปเที่ยวไปเห็นอะไรที่ชวนคิดก็นำมาเป็นพล็อตเรื่องเขียนเป็นบทกลอนเก็บไว้
ซึ่งเมื่อวานได้ไปท่องเที่ยวเชิงเชิงนิเวศน์แถวหน้าวัดใกล้บ้านมาเขาตั้งชื่อให้ว่า"วังมัจฉา" (ซึ่งปัจจุบันใช้ชื่อนี้กันแทบทุกหน้าวัด)
ก็เลยแต่งบทกลอนนี้ขึ้นมา บทกลอนนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับการไปชมปลาหน้าวัด ก็เลยให้ชื่อบทกลอนนี้ว่า"ป.ปลา ตากลม" ครับ

ป.ปลา ตากลม

ถึงวันหยุด ว่างงาน ผ่านไปเที่ยว
ยามเปล่าเปลี่ยว ไปเฝ้าดู หมู่มัจฉา
ที่ท่าน้ำ ริมหน้าวัด ทัศนา
“วังมัจฉา” ปลามากมาย เต็มสายชล

สายน้ำใส ไหลกระเซ็น เห็นหมู่ปลา
ว่ายไปมา เหมือนจะแข่ง ทุกแห่งหน
แย่งอาหาร ที่คนให้ ได้รอยล
ดูเกลื่อนกล่น มากเกินนับ คับธารา

ทั้งสวาย เทโพ กระโห้-สร้อย
ตะเพียนน้อย ตะเพียนใหญ่ กระไรหนา
สังกะวาด ซิว-สร้อย เหมือนปล่อยมา
เสียงแตกซ่า อยู่เป็นฝูง คนมุงดู

ดูโน่นแน่ะ! ปลากระสูบ ครีบสีแดง
นั่น! แขยง มีเงี่ยงข้าง ต่างไถถู
เข้ายื้อแย่ง กินอาหาร ไม่น่าดู
ที่มากหมู่ มวลปลาดุก ชุกริมชล

ทั้งปลาแรด ปลาเสือ แม้เหลือน้อย
ว่ายค่อยค่อย กลัวคนจับ เหมือนสับสน
จะอยู่ดี หรือไปดี เพราะมีคน
ว่ายวกวน เตรียมหลบลี้ หนีทะยาน

มองเห็น"ปลา มีแต่ ปาก” จึงอยากรู้
เมื่อตรองดู มองไป ให้สงสาร
"ไร้มือเท้า" เกาะเกี่ยว เที่ยวสำราญ
จูงนงคราญ ชี้ชมไม้ ก็ไม่มี

แล้วยามทุกข์ ปลอบใจ อย่างไรเล่า
แล้วยามเศร้า เพื่อหวังหาย คลายหมองศรี
อีกน้ำตา ยามหยดไหล “ มือ”ไม่มี
สองแก้มนี้ เปื้อนน้ำตา ใครมาแล

แล้วจะมี มือที่ไหน มาสวมกอด
มาแทรกสอด กอดดั่งใจ นะไขแข
ให้อุ่นใจ ป้องกันภัย ใครรังแก
มาดูแล เจ้า "ป.ปลา ที่ตากลม"

....TOP GUN....

(ปล. หลังให้อาหารปลาแล้ว ก็ถึงเวลาให้อาหารคนสิครับ รับประทานอาหารไป ก็คิดไปว่า
เราเกิดมาเป็นมนุษย์ โชคดีแค่ไหน ที่มีมือไว้หยิบอาหารรับประทานได้ โอบกอด จับมือให้กำลังใจกัน
และกันยามที่เรา หรือ เพื่อนหรือคู่รักทุกข์ใจก็ได้ แถมเวลาที่เราทุกข์ใจไปหาที่พึ่งทางใจ ก็ยังมีมือ
ไว้กราบพระได้ซึ่งปลาไม่มี แถมหากอยากจะไปเที่ยวที่ไหน ก็มีเท้าเดินไป ขึ้นเขาลงห้วย ไปได้หมด
ขออย่างเดียว อย่าเดินไปแถบแหล่งอโคจร หรือสถานที่ ที่ไม่ควรไปเที่ยวก็แล้วกัน )