ใบไม้...ใบสุดท้าย...

.
.

.

.
ห้องที่หนูนอนป่วย อยู่ริมหน้าต่าง หนูป่วยมาตั้งแต่ตันฤดูใบไม้ร่วงแล้ว
ทุกวันๆหนูจะนอนนับใบไม้ที่ร่วง ริมหน้าต่ าง
จากกใบไม้สีเขียว กลายเป็นเหลือง แดง
แล้วค่อยๆร่วง ใบแล้ว ใบเล่า วัน แล้ ว วันเล่า

จนเหลืองแดงเต็มโคนต้น คงเหมือนชีวิตหนู มันคงใกล้เต้มทีแล้ว
ที่ หนูจะจากโลกนี้ไป เสียที หนูจะได้หายทรมาน
ชีวิตดวงน้อยๆ ที่คอยวันจะจากไป

คนสิ้นหวังอย่างหนู ไม่มีสิทธิ์ที่จะอยู่บนโลกอันอบอุ่นใบนี้เลย
หนูเฝ้าแต่นับวันที่หนูจะจากโลกนี้ไป

จะมีใครร้องไห้ที่หลุมฝังศพหนูไหม เพราะหนูไม่เคยมีญาติ หนูก็เหมือนใบไม้
ที่ร่วงลงไป ใบแล้ว ใบเล่า วันนี้เหลือไม่กี่ใบแล้ว ใบสุดท้ายต้องเป็นของหนูแน่ๆ

ตื่นเช้า เมื่อลืมตา หนูจะหันไปมองที่หน้าต่างก่อนอื่นใด
อ้อ...มันเหลือใบสุดท้ายแล้วสินะ

.
.

.
.

เมื่อคืน หนูนอนนับ เสียงใบไม้หล่น จนหลับไป คินนี้ฝฝนจะตกไหมนะ
ถ้าได้เห็นสายฝนอีกสักครั้งก็จะดีไม่น้อย
ถึงแม้ว่ามันจะทำให้หนูเหน็บหนาว เจียนจะขาดใจ
ปีนี้ แซนต้า จะมีของขวัญในถุงเท้ามาให้หนูไหมนะ

เหนื่อยจริงๆ หนูขอหลับตาก่อนนะ ถ้าแซนต้ามา อย่าลืมเรียกหนูด้วย
แม่อยู่ไหนนะ แม่ไม่เคยมาหาหนู
แม่ไม่เคยกอดหนู หนูรักแม่ ถึงแม้แม่จะทิ้งหนูไปก็ตาม

หนูอยากหลับในอ้อมกกอดของแม่สักครั้ง มันคงมีความสุขที่สุด
ทำไมตาของหนู ไม่มีสี ที่หน้าต่างนั้นหนูเห็นดอกไม้
มันมีดอกเดียว สวยมาก แต่วันนี้ไม่มีสี
คงเหมือนชีวิตหนู มันคงจะจบสิ้นลงในไม่กี่นาทีข้างหน้านี้แล้ว

หนูเหน็บหนาว หนูอ้างว้าง หนูเดียวดาย
แม่จ๋า....หนูอยากกอดแม่สักครั้ง
หนูรักแม่ ใบไม้ไบสุดท้ายร่วงลงมาแล้ว แม้ว่าหนูหลับตาแต่หนูได้ยินชัด
ใบสุดท้าย ใบ สุ ด ท้า ย ที่ ห นู ร อ ค อ ย แ ม่ จ๋ า ก อ ด ห นู ด้ ว ย

กอดหนูสักครั้ง ครั้งเดียวก็พอค่ะ
แล้วชีวิตหนึ่งก็ถึงจุดจบ
คงสงบในแดนดินถิ่นสวรรค์
ที่แก่งแย่งมากหน้าสาระพัน
ไม่กี่วันก็พบจุดจบเอง
.
. น้องจ๋า
.

.
.