ต่อไป →

[ครภูธน®]

✽ คืนนี้พี่อยู่เวร ✽

๏ ที่ประจำ..เมื่อถึงเวลาฉันต้องมาทำหน้าที่ จักหนาว ร้อน ฝนริน..ย่อมเป็นที่ประจักษ์ ความมืดเริ่มเข้ามาเยือน..บทเพลงย่ำค่ำ..บรรเลงไปบนความ หอมกลิ่นราตรี..ลมพัดล้อละมุนหอม ๏ “เวรยามป้องกันหมู่บ้าน” ในป้อมยาม พี่อยู่เวร  กอด “ปืน” ประจำกาย..แม้นจะไม่อุ่นเหมือนนวลที่เคยกอด ดนตรีป่า..นุ่มครวญมาแต่ไกลในบัดดล แว่วหรีดหริ่ง  เรไร  ประชันสนาน..กังวานแว่ว เพลินอารมณ์..ความเงียบยิ่งชวนเสนาะ..ไพรเชิญเพลิน ๏ สายลมยามดึกโบกสะบัดพัดมาเป็นสาย ฟ้าสีหม่น..ไม่มีดาว..เมื่อความมืดบดบังไปสุดฟ้า หนาวยะเยือกมากระแซะผิว..กอดตัวเองห่มนภาไล่หนาว ๏ ไผ่สีกอเบาเบา..พร้อมสายลมเอื่อยเอื่อย..กระซิบกิ่งไผ่ คิดถึงใครบางคนป่านนี้..คงหลับสบายในความคิด เหมือนมืดเริ่มมีชีวิต..ใบไม้พลิ้วไหวบอกอะไร? เหมือน ๏ ถนนห่างออกไปเล็กน้อย..มีรถเคลื่อนมาบนถนน ผ่านเรื่อยมาถึงหน้าป้อมยาม..ยินเสียงทักทายก่อนผ่าน ปัง! ปัง! ปัง! ปลุกความเงียบไล่ความเหงา..ปังปังปังปังปัง!!! เสียงกระสุนที่แหวกอากาศ..ได้ยินเสียง เสียงกระสุนที่ปะทะกับถุงทราย..ปานฟ้าถล่มเสียง ๏ ทุกคน..รวบรวมสติ..พลางสาดกระสุนกลับไปที่รถบรรทุก ลั่นสนั่นไพร..ในยามดึกเสียงดังลั่น ไม่ทราบฝ่ายไหน? รถวิ่งทะยานออกไป..หาจอดไม่ ภัยร้ายก่อความไม่สงบ..ป่วนรายวัน  ยังดีที่ทุกคนปลอดภัย๚ะ๛                                                  คอนพูธน® กลอนเปล่า:กลบทครอบจักรวาล

[เริงอักษร]

**ในลมดึกของคืนนี้ ก็เช่นกัน ฉันหวั่นไหวอยู่ภายใน เสียงมันมาพร้อมกับสายฝนพรำ ฉันยังคงได้ยินเสียง พราวละอองที่หล่นลงมา..จากฟากฟ้าพราว เลยเหมือนว่าจะไม่มีวันสิ้นสุดลงได้..เลย ฉันยังอยู่ ยังยืนอยู่ที่นี่ จะใครซะอีกล่ะ มีแต่ฉัน! **นั่นสินะ เขาว่ากันว่า มันเป็นหน้าที่จริงหรือนั่น สมองฉันไม่เข้าใจ ทำไมต้องเป็นฉันด้วย เสียงดังอยู่ในสมอง หลายคำถาม...ผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด ต้องการคำตอบทั้งหลาย ได้อะไร เสียอะไร แล้วใครจะสามารถตอบคำถามนี้แก่ฉันได้? ช่างมันเถอะ! คืนนี้มันจะมีอะไรเกิดขึ้นก็ช่าง.. **ฉันยังยืนนับดาว ดวง..แล้ว..ดวง..เล่า ที่ลอยผ่านฉัน ไม่มีทางเลย ที่จะหมดไปจากฟากฟ้า คุณเชื่อหรือไม่ อาจมีบางดวงที่ตกลงมายังบ่าฉัน ยามสิ้นลม คงเป็นแค่..อาจ หวังว่าคืนนี้ ฉันจะได้นับดาวตลอดคืน ตามที่หวัง.. ..........*-*.......... เริงอักษร