ต่อไป →

[เกริกบุระ]

+


บนถนนของคนเหงา

มองหาเหมือนว่าหายป้ายบอกทาง
 กลางใจเมืองอ้างว้างจึงร้างเปลี่ยว
 กลางใจดวงเปล่าไร้จึงดายเดียว
 ใต้จันทร์เสี้ยวแสนเศร้าดวงเก่านั้น
 

จึงดุ่มเดินไปบนถนนค่ำ
 ในแผ่วร่ำลมรินยินเพลงฝัน
 ถึงแสงไฟใดหนอพอเผื่อปัน
 พอคลายวันคืนหนาวอันยาวนาน
 
หอมกรุ่นลมค่ำกลิ่นลำน้ำ
 ล่องฟ้ามาย้ำค่ำแสนหวาน
 ทวนย้อนวัยฝันวันคืนวาน
 นิ่งนานอุ่นในหยาดใสนั้น
 
จึงเหลือใจร้างไร้ป้ายบอกทาง
 ในคืนที่อ้างว้างบนทางฝัน
 เถิดดุ่มเดินทางไกลไปด้วยกัน
 น่ะนวลจันทร์เว้าแหว่งทั้งแสง-เงาฯ
 

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

.
.

ในความฝันผันเปลี่ยวดายเดียวโดด
วันวานโหดแรมร้างริมทางเฉา
กาลเวลาห่างไกลไปนานเนาว์
เหมือนว่าเราก้าวผ่านไม่นานเลย

.
.