..นิราศเมืองจันทร์..

( คุ้งวิมาน )

..นิราศเมืองจันทร์..

**โอ้เมืองเพริศ กำเหนิดพลอย ร้อยแสงสาร
เลื่องลือล้ำ ตามปรากฎ พจมาน
จากโบราณ ตำนานร่าย ชาติไทยเรา

**อรุณรุ่ง มุ่งสู่จันทร์ วันแดดใส
เลาะเรื่อยไป ไล่ตามทาง ข้างภูเขา
ไพรชะอุ่ม ชุ่มนองชื้น พื้นลำเนา
เขียวสดเคล้า พราวเมฆคราม อร่ามตา

**ล่วงถึงสาย ได้พักผ่อน ตอนถึงโบสถ์
ความงามงด คำโจษจัน กันนักหนา
ชื่อว่าโบสถ์ พระแม่เจ้า มารีอา
มีอาภา เป็นพลอยเพชร สะเก็ดนิล

**ทรงปูนปั้น ห่มด้วยแร่ แพรวิจิตร
เนรมิตร แบบคริสต์สร้าง สว่างศิลป์
อยู่กึ่งกลาง ของเมืองจันทร์ สุวรรณจินต์
ชื่อระบิล ถิ่นเพชรพร้อย ร้อยพลอยงาม

( รูปปั้นพระแม่มารีอา )

( โบสถ์พระแม่มารีอา )

**สมัยกู้ เอกราช ประกาศชัด
ตามประวัติ เชิงอรรถไว้ ไทยสยาม
พระเจ้าตาก ผู้เลื่องลือ ระบือนาม
ทำสงคราม มิคร้ามขลาด ชาติศัตรู

**รบเสร็จสรรพ ทัพเข้าจอง เมืองจันทร์ได้
จึงกลับไป ตีกรุงศรีฯ ที่เคยอยู่
มิช้านาน ผ่านรบศึก ระลึกดู
จึงได้รู้ กู้ไทยไว้ มิไช่ลวง

**สาธุชน ต่างแซ่ซร้อง สรรเสริญ
จึงอัญเชิญ สร้างเป็นศาล บูชาสรวง
อยู่กลางใจ ของเมืองจันทร์ ลานบำบวง
ให้ลูกหลวง ปวงชนใซร้ ได้กราบกราน

( ศาลพระเจ้าตากสิน )

**ออกจากจันทร์ ใจมั่นหมาย สายน้ำตก
ที่เป็นโตรก ชะโงกง้ำ น้ำฉาดฉาน
ไหลสะทก ตกสะท้อน ย้อนลงธาร
ยืนตระหง่าน สะท้านซ่า พนาไพร

**ผีเสื้อกรู เหล่าภู่ผึ้ง ทึ้งเกสร
อยู่ทุกตอน เฝ้าร่อนผิน บินไหวไหว
ธรรมชาติ สะอาดตา น่าชื่นใจ
ชวนหลงไหล ในอารมณ์ ชมสุขเพลิน

** คำขานนาม ตามโฉลก น้ำตกพลิ้ว
สายน้ำลิ่ว ปลิวไศล ใส่โขดเขิน
ถาโถมส่ง แหล่งสูงสาด ผงาดเนิน
ทกสะเทิ้น เหินลมอู้ สู่ผิวดิน

**แล้วทอดหยด สะกดหยาด สะอาดใส
เป็นน้ำไส่ ลงแอ่งธาร ผสานสินธุ์
ฝูงวิหค หมู่นกกา มาดื่มกิน
โดดจากหิน บินข้ามพง ลงลอยคอ

**แอ่งกระฉอก ระลอกแล้ว ระลอกเล่า
จากขุนเขา เข้ากรุงไกล ไม่ต้องขอ
ช่วยน้ำจันทร์ ปันน้ำใชั ได้เพียงพอ
เลื้ยงสุขก่อ ต่อคนเมือง เรื่องอยู่กิน

**นอนฟังเพียง เสียงซู่ซ่า คราน้ำหล่น
ไหลถั่งท้น กระแทกทั้น ชั้นผาหิน
สะท้านส่ำ สำเนียงน้ำ ย่ำแผ่นดิน
สะเทือนสิ้น สะทกท้า ข่มตาฟัง

( น้ำตกพลิ้ว )

**ค่ำคืนนี้ จะมีใคร ให้เคียงคู่
เฝ้ามองดู คู่นกเขา เจ้าฝากฝัง
จู้ฮุกกรู จู้ฮุกก้อง ร้องเสียงดัง
เหมือนจะสั่ง ให้ป่าหลับ กับราตรี

**แม้ดึกดื่น ล่วงคืนค่อน นอนไม่หลับ
ส่ายกระสับ จับดูใจ ไม่สุขี
เต้นตุ๊บอ่อน ซ่อนความช้ำ คำกวี
ข่มฤดี นาทีลด เกือบหมดคืน

**อยู่ในหลับ กลับนิทรา พร่าภาพฝัน
คิดถึงวัน ที่ผ่านมา ตาคอยขืน
เคยก่ายกอด สอดกายสั่น แม่ขวัญยืน
ชมเชยชื่น รื่นอารมณ์ โน้มกายยอม

**บรรจงจูบ ลูบมือไล้ ไรเส้นผม
ประคองดม ชมเชยกลิ่น ประทินหอม
สองพวงแก้ม ที่แย้มอิ่ม พิมพยอม
เจ้าถนอม ออมเก็บไว้ ให้พี่ชม

**แล้วสวมกอด สอดจมูก ลงซุกไซ้
ผิวยองใย ใสสว่าง ข้างเรือนผม
สูดกลิ่นอาย ระบายอุ่น ละมุนพรม
ปล่อยให้ห่ม อารมณ์ซ่าน สะท้านกาย

**ถอนตัวถอย คล้อยร่างต่ำ ดื่มด่ำจิต
ฝังสนิท จุมพิตปรก กลางอกผาย
ส่งระทึก สะอึกอ้อน ต้อนความอาย
ให้ละลาย สลายดับ ไปกับมือ

**สะดุ้งตื่น คืนเลือนหมด สลดจิต
คนึงคิด ติดฝังอยู่ ดูสิหรือ
ภาพเลือนหาย สลายหยุด หลุดปลายมือ
ไม่อาจยื้อ ถือคว้ายุด สุดอาวรณ์

**อาทิตย์พร่าง กระจ่างสาย ละลายหมอก
หมดทุกซอก ตรอกถ้ำโตน โชนแสงศร
ทุกทิศทาง สว่างสิ้น ทินกร
ล้อสลอน ไม้ก้านกิ่ง ระวิงไกว

**ขึ้นไปชื่น ยืนชมวิว เหนือทิวเขา
เย็นลมพราว หนาวกายพริ้ว ลิ่วไสว
สรรพสัตว์ ทั้งปาดเขียด เจียดเสียงคลาย
ฟังแล้วคล้าย ร่ายดนตรี กวีชม

** มองลงไป ไกลสุดตา ฟ้าระยิบ
เห็นฝั่งลิบ ทะเลไทย ไล่คลื่นขรม
เป็นระลอก ตอกฟาดฝั่ง คลั่งตามลม
พล่านระงม คมบาดแทรก แยกหาดทราย

**ดูอ้างว้าง แสนคว้างเคว้ง ละเลงร่ำ
ทะเลนำ กุ้งปูปลา มาหลากหลาย
เป็นอาหาร คอยจานเจือ เพื่อหญิงชาย
ได้อาศัย ใชัยังชีพ สิบชั่วคน

( จุดชมวิวน้ำตกพลิ้ว )

**หลังจากผ่อน หย่อนอารมณ์ จนสมจิต
คลายความคิด ที่ขุ่นมัว มั่วสับสน
อัน ค.คน หัวหยักหยัก สักว่าคน
วุ่นวายชนม์ ชอบวนเปลี่ยน หมุนเวียนไป

**บ้างหลอกล่อ ทอฝั่งฝัน อันเปรื่องปราชญ์
ให้เป็นทาษ ทุรนทั่ว ชั่วดับขัย
ลาแล้วหนอ คำป้อยอ พะนอใจ
คืนป่าใช้ ธรรมชาติ บำบัดปลง

**เลิกเกลือกกลั้ว มัวในลาภ ยศสรรเสริญ
ทอดกายเดิน เชิญธรรมมะ อานิสงฆ์
เป็นเลิศซึ่ง สรณะ ละลดลง
บุญจงส่ง กูลเกื้อค้ำ นำสุขเอย.

................*-*..................

เริงอักษร
๒๑ กรกฎาคม ๒๕๕๙