โยคี..สอนหลาน (ตอนที่ 3.5 โยคีฌานอ่อน..ละอายใจ..จนจำใจสึก)

โยคี..สอนหลาน
ตอนที่ 3.5 โยคีฌานอ่อน..ละอายใจ..จนจำใจสึก

...อันว่าฌาน เริ่มเสื่อมไป ใน“ภาพ”เห็น
แต่เพราะเป็น จิตพะวง ไม่คงมั่น
หลับตานึก “เขากลางอก ตระหนกพลัน”
พุ่งชูชัน “เสื้อไม่ใส” ตกใจเลย

..จิตที่เคย มั่นคง ดำรงได้
ทำฉันใด กลับเสื่อมคลาย หายไปเฉย
ใจร้อนรุ่ม ไม่ชื่นเย็น เช่นอย่างเคย
ยากจะเอ่ย อ่อนระอา ตามหา“ฌาน”

..ครั้นออกถ้ำ ในคราใด แอบได้เห็น
แม่เนื้อเย็น ยากจะปลง ให้สงสาร
ผลไม้ เคยลิ้มลอง ของนงคราญ
บัดนี้มาร มาแทรกฝืน กลืนไม่ลง

..เหมือนไม่ใช่ โยคีอ่อน คนก่อนเก่า
คิดแล้วเศร้า แค้นเคือง เรื่องไหลหลง
แก้ไม่ตก ปล่อยจิต ไม่คิดปลง
ยากจะคง ความเลื่อมใส ฆ่าใจมาร

..นึกละอาย เรื่องภายใน ใจเริ่มบาป
ใครหนอสาป ก่อกำเริบ มารเสิบสาน
เห็นภายนอก เป็นโยคี ดีมานาน
แต่ใจนั้น อยากสึก-หาย ละอายตน

..เขามอบของ เพราะเขาเห็น เป็นนักพรต
ทั้งศีล-กฎ เราล่วงลับ จึงสับสน
ยากจะอยู่ เป็นโยคี หลบลี้คน
ใยต้องทน สุดจนจิต เมื่อคิดตรอง

..เมื่อตรองแล้ว เข้าถ้ำ ช้ำดวงจิต
กลัวความผิด จึงเอ่ยปาก ฝากสนอง
ขอสึกแล้ว จากโยคี หนีผ้าครอง
กลัวจะหมอง สึกบัดดล โจนไปไกล

..จนบ่ายคล้อย ใกล้จะเย็น เห็นหมู่เมฆ
เหมือนปลุกเสก เมฆต่ำลง ไม่สงสัย
แดดเริ่มอ่อน ลมพัดเย็น เริ่มเป็นไป
เหมือนดั่งใจ คลายความร้อน เพราะอ่อนฌาน

..ฝ่ายธิดา อยู่ในป่า มานานเนิ่น
ใช่มัวเพลิน ทิ้งหมอนหมิ่น ไกลถิ่นฐาน
หลายเดือนแล้ว จากวังมา จนช้านาน
อยู่พงพาน นั่งนอนนับ กลับพารา

..มองท้องฟ้า วอนเมฆฝน หวังดลจิต
สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ช่วยฝนโปรย โรยแน่นหนา
จงผันผ่อน ทุกข์ร้อนเหล่า ชาวประชา
ตั้งใจว่า กลับใกล้รุ่ง ของพรุ่งนี้

..เมื่อคิดได้ จำยอมเจ็บ เก็บเสื้อผ้า
พรุ่งนี้ลา จะหวนลับ กลับกรุงศรี
ฝนตกบ้าง ไม่ตกบ้าง ก็ยังดี
หวังค่ำนี้ จะมีฝน แต่จนใจ

..แต่เมื่อต้อง จากไกล ต่อไปนี้
ท่านโยคี ใครจะหา อาหารให้
ใกล้เย็นย่ำ ต้องไปหา ก่อนลาไกล
เมื่อคิดได้ คาดผ้า สไบบัง

..มาถึงถ้ำ ท่านโยคี นี้เงียบหงอย
เดินค่อย-ค่อย ส่งสำเนียง เหมือนเสียงสังข์
“ท่านอยู่ไหน” เดินเข้าใน ไม่ระวัง
สะดุดตั่ง เซถลา จนขาลอย

..ก่อนจะตก กระทบหิน สิ้นท่านี้
ท่านโยคี ช้อนร่างทัน ไม่หวั่นถอย
ก่อนล้มกลิ้ง ทิ้งกายบาง เหมือนต่างคอย
สบตาน้อย ในอ้อมแขน เจ็บแทนกาย

......TOP GUN....

(สวัสดีครับ ท่านผู้อ่าน...นักพรตเมื่อส่งจิตออกนอกมากๆ เข้า..ฌานก็เริ่มอ่อน...อ่อน
เพราะใจมันคิดมันปรุงแต่ง ไม่หยุดไม่หย่อน ทั้งกลางวันกลางคืน คิดถึงแต่
สัตว์ที่มีเขากลางหน้าอก....จิตเลยรวมไม่ได้..นักพรตเมื่อย่อหย่อนในการปฏิบัติ
สิ่งที่เคยมีฤทธิ์ ก็เสื่อมสิครับ ฌานเสื่อม เพราะสัตว์มีเขากลางหน้าอกมันขวิด (เป็นคำเปรียบเปรย)
จนผ้าของโยคีที่ครองอยู่..ขาดเลยคือสึกแล้วครับ...อยู่ไปก็ละอายใจ บาปเปล่าๆ..อายพระธิดาที่เอาผลไม้มาถวาย..
ทุกวัน เธอมาถวายเพราะเธอมองเห็นภายนอกว่าเป็นโยคี แต่ภายในใจไม่เหลือความเป็นนักพรตแล้ว...เสื่อมหมดแล้ว..
.ส่วนพระธิดา..จากบ้านเมืองมาก็เหนื่อย คิดถึงบ้านเมือง..จึงเข้าไปลา...เลยจะเอ๋ แบบอุบัติเหตุโดยไม่ตั้งใจ
เฮ้อ....จะเกิดอะไรขึ้น.....ขอหยุดโฆษณาแป๊บ นะครับ)