ฉัน..ขอ

ฉัน..ขอ

...ขอให้ฝัน ฉันงดงาม ตามที่ฝัน
ขอทุกวัน เป็นวันดี ที่สดใส
ขอความสุข สงบสว่าง อยู่กลางใจ
ขอฤทัย พบแต่สุข ทุกคืนวัน

...ขอให้ก้าว ต่อต่อไป อย่าได้ท้อ
ขอเดินต่อ ไม่เศร้าทรุด จนหยุดฝัน
ขอเห็นแสง ที่ปลายทาง สว่างพลัน
ขอใจฉัน เห็นทางออก บอกทางตรง

...ขอให้พบ แต่คนดี เป็นที่รัก
ขอประจักษ์ ในทางดี อย่ามีหลง
ขอแรงใจ ยังคงอยู่ สู้ดำรง
ขอหนุนส่ง แต่เรื่องดี อย่ามีเลือน

...ขอได้อยู่ สังคมดี ที่หนุนช่วย
ขอความป่วย อย่ามาใกล้ ใครอย่าเหมือน
ขอความผิด อย่ากรายใกล้ มีใครเตือน
ขอมีเพื่อน แนะชี้ชวน ล้วนเรื่องดี

...ขอได้พบ แสงพระธรรม นำความสุข
ขอพ้นทุกข์ ปัญญาเลิศ ประเสริฐศรี
ขออย่าเกิด ในชาติหน้า อย่าให้มี
ขอสิ่งนี้....ที่ฉันฝัน ..นั้นเป็นจริง

……พยัคฆ์………

(ในทางพุทธศาสนา มีคำอยู่ ๒ คำ ที่คนมักนำไปใช้อย่างสับสน คำหนึ่งคือคำว่า “อธิษฐาน”..คือ ความตั้งใจที่จะทำให้สิ่งใดสื่งหนึ่งที่ตนปรารถนาให้สำเร็จและเป็นจริงในวันหนึ่งข้างหน้า หากมุ่งมั่นจนสำเร็จ..จะบารมีเพิ่มพูนขึ้น..ที่เรียกว่า อธิษฐานบารมี ส่วนอีกคำหนึ่ง คือ “บนบาน”...อันนี้ไม่มีในคำสอนในทางศาสนา แต่เป็นความเชื่อที่มีมาแต่เดิม....คือตั้งความปรารถนาไว้เหมือนกัน แต่ตัวเองไม่มุ่งมั่นพอที่จะทำให้ความปรารถนานั้นให้เป็นจริงหรือสำเร็จได้ด้วยตนเอง...จึงติดสินบนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ว่าหากทำให้ตนเองประสบความสำเร็จตามที่ตนปรารถนาจะนำของเครื่องเซ่นไหว้ เช่น อาหาร หวานคาว ไปถวาย..ที่เรียกว่า “การแก้บน”...ซึ่งที่จริง...ไม่มีในพุทธศาสนา แต่เป็นความเชื่อ..กลอน...ชื่อว่า "ฉันขอ" ขอเฉยๆ ขอแบบคนทั่วๆไปขอ....ไม่มีเครื่องเซ่นไหว้ติดสินบนให้..หากไม่สำเร็จหรือไม่ได้ตามที่ตนปรารถนาก็ต้องมุ่งมั่นทำกันต่อไปจนกว่าจะประสบความสำเร็จ ตามพระคาถาที่ว่า อัตตาถิ อัตตะโน นาโถ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน...เพราะไม่มีใครมาดลบันดาลให้ได้..ทุกอย่างต้องลงมือทำ และทำด้วยตนเองเท่านั้น แม้แต่พระพุทธองค์..ก็ทรงเป็นเพียงผู้ชี้แนะ ชี้ทางให้เท่านั้น...สุดท้าย.เราต้องเดินได้ด้วยตนเอง ทำเอง)