ต่อไป →

[เกริกบุระ]

วันหนึ่งกลางฤดูร้อน เมื่อหลายปีก่อนนั้น
เราเริ่มออกเดินทางกันแต่เช้าตรู่
โดยที่มีเพียงขนมที่แอบเก็บสะสมกันเอาไว้คนละไม่กี่ชิ้น
และเศษเหรียญติดกระเป๋ากันคนไปละไม่กี่บาท

ชัดทำให้การเดินทางของเราล่าช้าไปกว่าที่กำหนดเอาไว้มาก
เขามัวแต่คอยพะวงกับเรื่องเสื้อผ้าชุดใหม่เอี่ยมของเขา
เกรงว่ามันจะเลอะฝุ่นเอาได้ หากเรายังคงเดินตัวปลิวกันไปแบบนั้น
ความจริงเราควรจะได้ออกเดินทางกันตั้งแต่ต้นฤดูร้อนนั่นแล้ว
แต่ชัดนั่นแหละที่คอยประวิงเวลานั้นไว้..

ในเมื่อเราต้องการเขา
หรือพูดให้ถูกต้องก็คือ เราต้องการเบ็ดตกปลาของเขานั่นแหละ
เราก็เลยไม่มีทางเลือกอื่น นอกเสียจากจะต้องปล่อยให้วันหยุดช่วงปิดภาคเรียน
หมดไปกับการคอยเดินเตร่ดเตร่ไปมาอยู่ในละแวกหมู่บ้านโทรมๆของพวกเรา
พร้อมกับเฝ้าตั้งตารอว่า เมื่อไหร่เขาจะพร้อมเสียที
และชัดนั้นไม่ใช่คนประเภทที่ใครๆจะไปหลอกล่อ
โน้มน้าวเขาได้ง่ายๆอย่างที่คิด
หากแต่เขาฉลาดเป็นกรดเลยทีเดียว

แน่นอน, เราทุกคนต่างก็ไม่ค่อยจะชอบขี้หน้าเขานักหรอก
แต่การไปเที่ยวทะเลโดยไม่มีเบ็ดตกปลา,
อุปกรณ์เล่นน้ำและเสบียงกรังที่พรักพร้อม
เราก็คงจะหาความสนุกเพลินเพลินกันได้ไม่ง่ายนัก

เราตั้งใจจะหมกตัวกันอยู่ตามชายหาดลับตา
และเกาะแก่งแถวนั้นกันไปตลอดทั้งสัปดาห์
และบางที หากว่าผู้ปกครองและตำรวจท่องเที่ยว
ไม่ตามหาเราจนเจอเข้าเสียก่อนละก้อ
มันคงจะต้องเป็นฤดูร้อนที่น่าจดจำทีเดียว...