ต่อไป →

[PitoonTakoonpol]

ถึง ณัฐนรี (ห่วงหา)

ผมมิได้เขียนจดหมายถึงคุณเสียตั้งสามวันเลยทีเดียว
ไม่ทราบว่าคุณลืมคนบ้านนอกตาดำ ๆ อย่างผมแล้วยัง?
แต่สำหรับผมนั้นแล้วการที่ได้จากคุณไปนาน ๆ เนี้ย
หัวใจผมนั้นรู้สึกหวิว ๆ อย่างบอกไม่ถูกเลยทีเดียวเชียว
ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่สามวันก็ตามเถิด เวลาของผมช่าง
แสนเนิ่นนานและยืดยาวอย่างไม่น้อย จนทำให้ผมรู้สึกว่า
ตัวผมนั้นแก่ลงไปมากเสียหลาย เหมือนดั่งกับผืนดินที่
รอคอยหยาดฝนจนแล้ง และสุดท้ายก็แตกระแหง เป็น
ผิวหยาบ ซึ่งเกิดจากการขาดน้ำมาทำให้ชุ่มฉ่ำ

และวันนี้ห้วงฤทัยของผมนั้นอยากจะกลับมาชุ่มชื้นเหมือน
ดั่งเก่า ได้โปรดเถิดมิตรรักของผม ได้โปรดเทหยาดฝน
ลงมาสู่ห้วงทัยของผมเสียสักหน่อย ไม่ต้องมากก็ได้ ผมขอ
เพียงแค่สักเสี้ยวหยด ที่พอจะทำให้ห้วงใจของผมนั้น พอมี
ความชุ่มชื้นอยู่บ้าง ซึ่งเปรียบเหมือนดังกำลังใจอันสำคัญ
สำหรับที่จะยกชูเรี่ยวแรงของผมให้มีแรงขับเคลื่อนไปในวันพรุ่ง

คุณรู้ไหมมิตรรัก ขณะเวลาที่ผมนั้นไม่ได้เขียนจกหมายถึงคุณ
ดวงจิตของผมนั้นช่างรู้สึกพะว้าพะวังเสียไปหมด เมื่อยามที่ผมนั้น
ทำการเขียนงานส่งทางอีเมล์บนเครื่องคอมพิวเตอร์เครื่องเก่า
ที่ทรุดโทรมของผมนั้นแล้ว ทำให้ผมรู้สึกอยากเขียนจดหมาย
มาหาคุณทันทีอย่างจะขาดใจสิ้น แต่ทว่าทำไม่ได้ เนื่องจาก
เวลาช่างรวดเร็วเสียเหลือเกิน เหมือนกับเข็มขัดที่รัดตรึงตัวผมไว้
ไม่ปล่อยให้ผมสืบเท้าก้าวหาคุณแม้เพียงเสี้ยวนิ้ว

มิตรรัก ผมนั้นอยากจะเขียนจดหมายถึงคุณให้ยืดยาวเสียกว่านี้
สักหลายสิบเท่า แต่ทว่าตอนนี้ไฟฟ้าที่บ้านผมดับเสียแล้ว แต่ยัง
โชคดีที่คอมพิวเตอร์อันโทรมของผมยังพอมีไฟสำรองอยู่บ้าง
จึงไม่ได้ดับไปอย่างกับไฟ แหม ช่างรู้ใจผมเสียยิ่งนักเจ้าคอม
เพื่อนรัก ที่ยังคอยอัดกลั่นใจให้แก่มิตรสหายที่อยู่ร่วมกันมาเสีย
เนิ่นนาน ที่ได้ลงทุนทำให้ฉันนั้นเขียนจดหมายถึงมิตรรักของฉัน
เห็นไหมคุณ? ผมได้ขอบคุณเจ้าคอมเพื่อนยากของผมเสียแล้ว
เอาล่ะ ผมขอตัวไปเสียก่อนนะ เดี๋ยวผมจะเขียนมาหาใหม่
ของให้คุณสุขนิทราสวัสดิ์ในคืนนี้ หากเป็นไปได้ กรุณาเหลือ
เพียงเสี้ยวจิตไว้ให้ผมเข้าไปหาในฝันเสียบ้างนะจ๊ะ...

คิดถึงและห่วงหาเสมอ
เพชรกวิน  ตะกุลพล

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

ถึง คุณกวิน (อย่าง งงๆ)

        อ่านจดหมายของคุณไปสงสัยไป  ที่คุณบอกว่า ไฟฟ้าที่บ้านดับ แต่คุณยังใช้คอมได้
แสดงว่าคอมไม่ได้ใช้ไฟฟ้าหรือคะ  หรือว่าที่บ้านปั่นไฟเองได้ ก็ไม่ใช่อีก  ก็เดากันไป อิอิอิ
ขอบคุณนะคะ ที่ยังห่วงหากันอยู่  และยังเขียนจดหมายถึงกัน แม้ไม่มีเวลาว่าง

        ค่ะ ขอให้หลับฝันดีเช่นกัน
  
         นัฐ


ปล. ถ้าจะให้เดา คุณกวิน คงใช้คอมรุ่นนี้ใช่ไหมคะ   แ นะนำว่า ซื้อใหม่เถอะค่ะ

[เริงอักษร]

ถึง คุณเพชรกวิน


      **พ่อดีใจมากที่ลูกกวิน เขียนจดหมายมาหาลูกณัฐของพ่ออีก ตอนนี้พ่ออยากจะบอกว่าลูกณัฐ
จบหลักสูตรคอมมานโดแล้วนะ ทีแรกนึกว่าจะจบปีหน้า แต่ลูกณัฐของพ่อเป็นคนหัวดี เรียนรู้ได้ไวมาก
ครูที่ฝึกสอนชมกันทุกคน ว่าหัวไว สอนอะไรจำได้หมด จึงจบหลักสูตรเร็วกว่าปกติทั่วไป

      **นี่เป็นภาพลูกณัฐตอนเข้าค่าย ครูฝึกใจดีถ่ายรูปส่งมาให้ดูเป็นที่ระลึก ตอนนี้ลูกณัฐ พร้อมแล้ว
ที่จะออกไปผจญโลกภายนอกเพียงลำพัง พ่อเห็นแล้วก็ชื่นใจหายห่วงสักที


      **พ่อหวังว่าลูกณัฐคงปกป้องตัวเอง และพ่อกวินได้ เวลาไปไหนมาไหนด้วยกัน คนเป็นพ่อ
ก็ยังงี้แหละ ห่วงทุกเรื่อง ยังไงก็อย่าลืมเอาใจลูกณัฐให้มากๆล่ะ

ป.ล. เรื่องที่เราไปเที่ยวโพไซดอนมานะ แม่เขาจับได้แระ พ่อโดนตีซะหัวบวมเลย ครั้งหน้าพ่อกวิน
ช่วยบอกน้องๆหนูๆด้วย  อย่าทำลิปสติกเปื้อนเสื้อพ่ออีกนะ

     
**โหยหื่น เอ้ย โหยหาพ่อกวินอยู่ตลอดเวลา**
    จาก พ่อณัฐนรี

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

ถึง คุณกวิน

       คุณคงอ่านจดหมายฉบับที่แล้วของนัฐแล้วนะคะ  แต่เห็นคุณเงียบหายไป นัฐสงสัยค่ะเลยเขียนมาอีกรอบ
วันก่อนคุณพาพ่อไปเที่ยวไหนมาคะ  ได้ยินพ่อกับแม่ทะเลาะกัน ว่าคุณพาพ่อไปเที่ยวที่ไหนนะ  ได้ยินว่าด้อนๆๆๆ
อ๋อนึกออกแล้ว โพไซดอน  พ่อกลับมาทะเลาะกับแม่ใหญ่เลย  แม่ทุบพ่อหัวเกือบแบะน่ะ   ที่นั่นคืออะไรคะ
นัฐเดาว่า น่าจะเป็นสนามมวย  หรือสนามฟุตบอลล์  เพราะที่แบบนี้ผู้ชายชอบไปกันเยอะ  แต่ถ้าสนามมวยหรือสนามฟุตบอลล์
แล้วแม่จะตีพ่อทำไม งง   เห็นแม่บอกว่า ที่สะดือพ่อมีแป้งด้วย  แล้วสนามฟุตบอลล์นี่ เวลาไปเชียร์บอลล์เขาโรยแป้ง
ที่สะดือด้วยหรือคะ แปลกจัง  สนามนี้มันอยู่ที่ไหนคะ  งง อ่ะค่ะ  เดี่ยวต้องถามเพื่อนๆดูแล้วล่ะ
       หวังว่าคุณกวินคงสบายดีนะคะ

             นัฐ

[สมพล ช่วยบุญส่ง]

อ่านคำขาน หวานชื่น ปนขื่นขม
อย่าหลงลม คำชาย หลายชิวหา
ตระบัด กระหวัดเลี้ยว เสียวอุรา
เดี๋ยวน้ำตา จะตกใน ลุงใหญ่เตือน

ใช้เล่ห์ลิ้น ไร้กระดูก ปลูกคำหวาน
แต่ไม่นาน ปล่อยพิษร้าย น้ำลายเปื้อน
อสรพิษ จิตมุ่งร้าย ชายฟั่นเฟือน
อย่าแชเชือน หลงลม จะตรมใจ

ใช้คอมเก่า คนคงแก่ แน่นอนนัก
ใช้โวหาร ทายทัก แต่ครั้งไหน
รุ่นเจ้าเหา เต่าล้านปี ก่อนมีไทย
ล้าสมัย แล้วหนอ พ่อกวิน

ใช้คำว่า "มิตรรัก" ตระหนักแน่
สอดส่องแล แนวทาง อย่างเล่นลิ้น
หากพอเผลอ ใช้ "ที่รัก" ให้ได้ยิน
ช่างปล้อนปลิ้น เหลือทน คนอะไร

บอกคิดถึง แทบจะตาย เกือบวายวอด
มาพร่ำพรอด เพ้อครวญ ชวนหลงไหล
เคยบอกอยู่ นอกเขต ประเทศไทย
อยู่ที่ไหน ยังไม่รู้ ดูวกวน

หากจริงใจ ใสสะอาด อย่าขลาดกลัว
ปรากฏตัว สู้หน้า อย่าสับสน
ใช้รูปแท้ ตัวจริง โปร์ไฟล์ตน
จะชื่นชม ยอดคน ว่าจริงใจ

หากมูดรู ไม่สู้หน้า อย่างครานี้
ก็เห็นที ต้องขัดสน ทนไม่ไหว
จะยืนค้ำ ขัดขวาง ทุกทางไป
เพราะลุงใหญ่ ศิษย์ขุนพันธ์ มิหวั่นเกรง

ยืนยง คงกระพัน ทุกวันนี้
เพราะความดี ไม่มีใคร ได้ข่มเขง
รักลูกหลาน เชิดชูศักดิ์ ใจนักเลง
ถ้าไม่เกรง ก็ต้อง จงลองดู.

ลุงใหญ่

[สาครินทร์ หิรัญเดช]

ถึง คุณเพชรกวิน

           น้องนัฐมาปรึกษาผมว่าคุณกวินพาพ่อไปเที่ยวโพไซดอน  และกลับมาโดนแม่ทุบพ่อเพราะมีแป้งติดสะดือมมาด้วย
และอยากรู้ว่า โพไซดอน คือ อะไร  ผมไม่บอกหรอกครับ กลัวพ่อจะโดนหนักกว่านั้นอีก 55555   ว่าแต่ คุณกวินพาผมไปบ้างสิครับ
ผมอยากไปโรยแป้งที่สะดือมั่ง  คงจั๊กกาจี้น่าดู   ชอบๆๆๆๆ
           นะครับ แล้วผมจะรอ
            
           พี่รินครับ

[สมพล ช่วยบุญส่ง]

ถึง คุณเพชรกวิน

           น้องนัฐมาปรึกษาผมว่าคุณกวินพาพ่อไปเที่ยวโพไซดอน  และกลับมาโดนแม่ทุบพ่อเพราะมีแป้งติดสะดือมมาด้วย
และอยากรู้ว่า โพไซดอน คือ อะไร  ผมไม่บอกหรอกครับ กลัวพ่อจะโดนหนักกว่านั้นอีก 55555   ว่าแต่ คุณกวินพอผมไปบ้างสิครับ
ผมอยากไปโรยแป้งที่สะดือมั่ง  คงจั๊กกาจี้น่าดู   ชอบๆๆๆๆ
           นะครับ แล้วผมจะรอ
           
           พี่รินครับ

อย่าลืมลุงใหญ่ ด้วยนะ  (ฮา)

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

1683