ต่อไป →

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

ที่สุดของคน

..เมื่อเกิดมาเป็นคนอยู่บนโลก
นับเป็นโชคที่สุดมนุษย์เอ๋ย
อย่ามักใหญ่ใฝ่ฝันกันนักเลย
จะลงเอยที่ทุกข์ไม่สุขใจ

..หวังได้ลาภได้ยศปรากฏเกียรติ
เมื่อเสื่อมไปใจเครียดกันใช่ไหม
เป็นความไม่แน่นอนที่กร่อนใจ
หากว่าไม่ปล่อยวางตามทางธรรม

..อยู่แบบคนธรรมดาสามัญเถิด
สุขจะเกิดในใจไม่บอบช้ำ
ตัดละโมบโลภหลงจงจดจำ
เป็นคนธรรมธรรมดาสุขกว่าเอย...


จากบทประพันธ์ของ อาจารย์

Noppadol Tassawa

[share]

....ดุจอาทิตย์รุ่งแจ้ง...............แสงงาม
พลังสว่างชูชีพวาม..................อร่ามกล้า
เดือนดาวเด่นประดับยาม...........เย็นค่ำ
แสงส่องเชิญชวนท้า................ท่องหล้าดับเข็ญ

....เป็นลมโหมกระหน่ำร้าย.........เลวทราม
บปล่อยคอยคุกคาม..................ขุ่นแค้น
ฝนเสริมส่งชีพงาม...................วามทั่ว
กระทำผ่านกาลนาน แม้น..........ไม่ได้ใครชม

โคลง ๒ บทนี้ ผมตั้งใจแต่งให้มี
๑) เอก ๗ โท ๔ ตามเกณฑ์
๒) มี สัมผัสสระ หรือ สัมผัสอักษร ระหว่างวรรค เพื่อเป็นแนวสำหรับผู้อยาก ลับสมอง
๓) ส่งสัมผัสระหว่างบท ซึ่งจะรับสัมผัสได้ที่วรรคแรกของบทถัดไป ในตำแหน่ง
คำที่ ๑ หรือ ๒ หรือ ๓
๔) คำท้ายสุดของบท แสดงทั้งแบบใช้ เสียงจัตวา
ตามที่ว่ากันว่า ไพเราะ กับใช้ เสียงสามัญ ที่เกณฑ์ก็ยินยอมกัน