ต่อไป →

[ศิลาสีรุ้ง]

วณิพกผ่านมา

๑ ให้รันทดอดโซจนโผเผ สุดหันเหเซซานนานไฉน ฉันเรร่อนจรจำระกำใจ โลกมืดไปมีเพียงเสียงได้ยิน ๒ มีไม้เท้านำทางทุกย่างก้าว เมื่อถึงคราวเกิดมาตาบอดสิ้น มีหนึ่งซอกระป๋องอยู่คู่ชีวิน บรรเลงพิณเลี้ยงกายให้ชีพยัง ๓ อ้ออี๋ออ..พอมาถึงบ้านหนึ่งนั้น ด้วยกลิ่นอันคุ้นชินมิสิ้นหวัง หอมไข่ทอดอยากให้ได้ประทัง จึงหยุดยังรั้วบ้านมานมึนชา ๔ ช่างเหมาะดีมีพุ่มร่มไม้ใกล้ เงาต้นใบกิ่งก้านแผ่กว้างหนา ไช้หลบแดดเย็นชื่นรื่นอุรา เหงื่อซึมมาพาคลายได้พอทน ๕ อาศัยพักสักหน่อยค่อยจรจาก ทั้งเหนื่อยมากจึงหลับไปในหมองหม่น มีไม้เท้าซอกระป๋องของคนจน วางเคียงตนคู่กายไม่ห่างกัน

         

๖ หลับไปนานด้วยเหนื่อยแลเมื่อยล้า เงาพฤกษาพาให้คลายร้อนนั่น เอ้า..หอมกลิ่นก๋วยเตี๋ยวปรุงจรุงพลัน มิใช่ฝัน หอมมาจากบ้านนี้ ๗ เจ้าของท่านสรรค์หาปรุงอาหาร รับประทานกันได้ให้สุขศรี จัดเตรียมโน่นเติมนั่นบรรดามี ให้เป็นที่สำราญเริงฤทัย ๘ มโนนึกตรึกว่าจะยินเสียง การร้อยเรียงอาหารจานนี้ได้.. ..เปิดตู้เย็นหยิบของต้องการใช้ ฟังน้ำไหลแช่ผักจากก๊อกมา ๙ หยิบกระทะแก๊งกั๊งวางบนเตา แล้วก็เอาของใส่ได้ดังฉ่า เสียงฉะฉาดเดือดฉู่ฉี่แล้วนี่นา ตะหลิวไล่พลิกซ้ายขวามิช้าเลย ๑๐ ถึงตาบอด..ใจโบยบินมิสิ้นสุด มาสะดุดกลิ่นอาหารผ่านเฉลย ความทุกข์ยากเบียดบังเป็นดั่งเคย เตรียมตัวเอยจะต้องไปในทางตน ๑๑ มืคลำหาซอกระป๋องกับไม้เ้ท้า อ้ออี๊ ออ.. เดินเถิดเราทุกแห่งหน ตาไม่เห็น ไม้เท้านำจำดิ้นรน   วณิพก ตกวังวน..ดั้นด้นไป         ขอบคุณครับ          ศิลาสีรุ้ง    ๓ ตุลาคม ๒๕๕๖

                  
                



            

ขอบคุณภาพจาก  Internet ครับ

[ญิบสลิล ณ นคร]