ต่อไป →

[เกริกบุระ]

คงไกลกว่าสายตาใครเหลือบไปเห็น
ยังซุกเร้นอยู่เช่นนั้นทุกวันผ่าน
เฝ้าเงียบงันฝันเงียบงามยามเติบบาน
คอยขับขานเพลงเงียบงำเพียงลำพัง

โอบประคองรองรับช่อรอผลิชื่น
เหยียดก้านยืนหยัดพุ่มกอรอสะพรั่ง
ฝังซุกรากกับซากแล้งกำแพงพัง
ซับหยาดหวังสักหยดฉ่ำชุ่มน้ำค้าง

หวาดแม้อุ่นไอแดดอ่อนจะย้อนยอก
หวั่นระลอกสักริ้วลมจะพรมพร่าง
ความคมชัดอาจกัดเซาะความเปราะบาง
จึงเร้นโลกใบเปลี่ยวร้าง--ไว้อย่างนั้น..

[นาคิน บลู]