กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในชนบทแห่งหนึ่ง มีชายผู้หนึ่งอาศัยอยู่ทุกวัน ชายคนนั้น จะถือภาชนะดินเผาสองใบไปตักน้ำที่ลำธาร แล้วแบกกลับมาที่บ้าน
ภาชนะ ดินเผาสองใบนั้น ใบหนึ่งสมบูรณ์ดี อีกใบมีรอยร้าว ทำให้ระหว่างเดินกลับนั้น น้ำก็รั่วออกมาเป็นทาง ทำให้เมื่อถึงบ้าน จะเหลือน้ำอยู่ในภาชนะใบนี้แค่ครึ่งเดียวเหตุการณ์เป็นเช่นนี้ เรื่อยไปทุกวัน
ภาชนะร้าวใบนั้น มันก็รู้สึกผิดตลอดมา ว่าตัวมันนั้น เป็นภาระให้แก่เจ้าของอย่างยิ่ง ทำให้เจ้าของต้องเหนื่อย ในขณะที่ได้น้ำแค่ครึ่งเดียว
จนวันหนึ่ง ภาชนะใบนั้นก็อดรนทนไม่ไหว จึงได้กล่าวขอโทษกับเจ้าของว่า
"ข้ารู้สึกผิดเหลือเกิน ที่ข้ามีความบกพร่อง ทำให้ท่านต้องเหนื่อย ข้าขอโทษนะ"เจ้าของกลับ ยิ้ม แล้วตอบภาชนะดินเผาว่า
"เจ้าไม่มีความจำเป็นต้องขอโทษข้าเลย ....เจ้ารู้อะไรมั้ย ถ้าไม่มีเจ้า ข้าก็คงไม่มีดอกไม้ไปปักแจกันทุกวันหรอก ดูนั่นสิ...." ชายเจ้าของภาชนะ ชี้ให้ภาชนะใบนั้นดูเส้นทางที่เขาเดินมา สิ่งที่ภาชนะใบนั้นเห็นก็คือ ตามรายทางที่เขาเดินผ่าน ที่มีน้ำจากภาชนะนั้นหยดลง มีดอกไม้ขึ้นตลอดทางเลย
ถ้าไม่ใช่เพราะภาชนะรั่ว ดินแถวนั้นคงไม่ได้รับน้ำ และดอกไม้ก็คงไม่ขึ้น
นิทานเรื่องนี้สอน ให้รู้ว่า
"บนความบกพร่อง ย่อมมีสิ่งดีๆแฝงอยู่ในความบกพร่องนั้นเสมอ"
หมวดความบันเทิง
