ต่อไป →

[เริงอักษร]

☆นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก๓๓☆ .  (ตอนอวสาน๓ รามสูรพ่อทูนหัว) ☆รามสูรมาแล้วน้องแก้วจ๋า เมขลาหนุงหนิงมิ่งสมร เหาะเหมือนไอร่อนแมนแอ่นตัวงอน บินมาอ้อนออเซาะเหมาะเวลา ☆แล้วจัดแจงแปลงร่างอย่างเร็วรี่ เป็นคนดีมานพเคยคบหา ยืนอยู่หว่างกลางเรือเหนือธารา ร้องเพลงหราฉ่ำกมลรักล้นทรวง ☆เอาเรือโล้โต้คลื่นยืนกายเด่น เจ้ามองเห็นบ้างไหมใจยังห่วง มาในมาดชาติใหม่ไม่หลอกลวง เพื่อขอทวงรักแท้จากแม่นาง ☆เมขลาถลาลอยบนปอยเมฆ ขี่โยกเยกขยับย้ายหายตาขวาง มองเห็นหน้ามานพบรรจบทาง ทิ้งดิ่งคว้างคว้าวูบจูบสองที ☆เค้าขอโทษโปรดนะจ๊ะทิงจา อย่าเลยหนาโกรธกันแล้วหันหนี รักต่ะเองเกรงว่าจะช้าที พบชาตินี้ขอมอบเพื่อตอบแทน ☆ให้หมดที่สี่ห้องของทรวงใน ชาติก่อนไซร้ผิดล่วงด้วยหวงแหน เลยรับกรรมช้ำครบจบเมืองแมน เจ็บสุดแก่นดวงจิตติดความจำ ☆มานพกริ่มยิ้มย่องมองตาจิก เบียดขยิกเมขลาหน้าคมขำ ผิวขาวจั๊วะอั๊วะขอล่อสักคำ อ้าปากงั่มติ่งหูดูสะใจ ☆ต่างหัวร่อต่อกระซิกระริกรี้ น้องข่วนพี่ล้านครั้งยังทนไหว ขอปล้ำกอดยอดขวัญทุกวันไป เอาสุขใส่รักสอดหยอดวันคืน ☆ตื่นลืมตาคราใดจะไม่ช้า ปรารถนาสุดใจไร้แรงฝืน คอยโลมลูบจูบกระชั้นแม่ขวัญยืน พร้อมหยิบยื่นดอกรักถักทอเพลิน ☆เพราะตัวหลักยักษาลีลามาก รักไหลหลากท่วมท้นจนนางเขิน แสนดื่มด่ำหนำใจไม่ขาดเกิน กายสะเทิ้นอกสะท้านพาลมึนงง ☆แทบหายใจไม่ทันสวรรค์นี้ ไฟโลกีย์ราคะตบะหลง ทะลักหลั่งคลั่งล้นจนพะวง แทบปลิดปลงอาสัญหวั่นกายี ☆เมขลาเบี่ยงบ่ายคลายอ้อมกอด โอ้..พ่อยอดขมองอิ่มชิมไม่หนี น้องอ่อนแรงแข้งขาล้าเต็มที หยุดหน่อยพี่เหนื่อยจังนั่งมองตา ☆เอาอย่างนี้ดีไหมให้พักบ้าง เป็นหนทางครองอยู่คู่ฝั่งฝา รู้นะพี่รามสูรกูลเกื้อมา แปลงกายาแบ่งภาคมากฤทธี ☆น้องขอพรากจากก่อนตอนรุ่งสาง หน้าที่วางเอาไว้ใช่ห่างหนี ช่วยเรือล่มจมน้ำล้ำวารี อิศวรมีบัญชาว่าคืองาน ☆ภาระหมดสดใสจะไปหา พบพี่ยาแน่นอนอ้อนเสียงหวาน จงรอหน่อยคอยน้องครองสำราญ ตราบชั่วกาลเวลาอย่าเบื่อกัน ☆อันกลกามความรักอย่ามักมาก คนหนึ่งอยากเกินไปไม่สุขสันต์ อีกคนหากอยากน้อยพลอยจาบัลย์ ควรเลือกสรรเสพย์สมอารมณ์ปอง ☆หมดตอนนี้ปี่พาทย์ระนาดรัว ตอนหน้าชัวร์อวสานนิทานต้อง จบคดีที่ยาวพราวเรื่องกอง ตีตั๋วจองนั่งหน้าอย่าช้าเลย.                    เริงอักษร