ต่อไป →

[เริงอักษร]

☆นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก๓๒☆ .  (ตอนอวสาน๒ ระลึกชาติ) ☆มิได้การพาลแท้แย่เหลือที่ อิศวรชี้เหตุขมปมสังหรณ์ เรียกอมาตย์กราดทั่วตัวนคร ประชุมก่อนเกินแก้แพ้เภทภัย ☆สรุปความงามชัดขจัดพิษ บำบัดจิตมนุษย์ช่วยด้วยเงื่อนไข สร้างราคะชนะโหมประโคมใจ แล้วเสริมใส่โลกีย์พอมีทาง ☆อาศัยหนุ่มมุมงามรามสูร เคยเกื้อกูลเมขลามาถากถาง แก้ปัญหาฟ้าใสด้วยใจวาง เป็นผัวนางจงได้ในเร็ววัน ☆จึงเรียกตามรามสูรพิบูลศักดิ์ มาทอถักเปลื้องทุกข์นำสุขสันต์ มอบหน้าที่ดีล้ำทำโดยพลัน ทูตสวรรค์ขวานทองต้องช่วยที ☆รามสูรนั้นรักสลักแพร้ว โอ้น้องแก้วเมขลามารศรี เคยแบ่งภาคฝากใจให้นารี แล้วจากหนีเพราะกรรมชักนำไป ☆เป็นมานพหนุ่มน้อยลอยเรือค้า ร้อยธัญญาพืชพันธุ์อันสดใส ล่องทะเลเร่ขายปลายทางไกล หวังจะได้รุ่งเรืองเฟื่องเงินตรา ☆มีแม่อยู่ดูแลแท้ด้วยรัก เพราะประจักษ์ถึงบุญคุณหนักหนา พ่อมาตายหายลับดับชีวา ขอทดแทนมารดาค่าน้ำนม ☆ครั้งหนึ่งเมื่อเรือแตกตอนแหวกคลื่น กระแทกครืนหินผาพายุถม ว่ายน้ำข้ามสามวันพลันจวนจม ใกล้หมดลมแรงฮึดอึดมานาน ☆เมขลามาช่วยด้วยบุญส่ง ไม่ปลิดปลงชีวิตจิตประสาน เลยร่วมรักถักทอจนช่อบาน แตกตระการแน่นักประจักษ์ใจ ☆ครั้นวันหวนทวนลับกลับคืนถิ่น สัญญาสิ้นทุกอย่างทางสดใส จะประทับรับขวัญมั่นหทัย จำเอาไว้คำนี้ก่อนพี่จร ☆กลับถึงบ้านสราญใจให้แม่กอด วางกายทอดหนุนตักรักมิถอน โอบอิงแอบแนบไว้ในยามนอน ปากออดอ้อนฉอเลาะออเซาะคำ ☆ว่าพบหญิงจริงใจในไม่ช้า ลูกจะพากราบแม่ใช่แค่ขำ สะใภ้แก่นแสนสวยด้วยบุญนำ เฝ้าพูดย้ำจนหลับกับอกนาง ☆เมขลาคราส่องมองผ่านแก้ว พอเห็นแล้วสับสนแสนหม่นหมาง ไม่มองชี้ดีก่อนสังหรณ์พลาง มานพร้างแรมรักหักจิตใจ ☆ไปนอนอิงหญิงอื่นสะอื้นฮั่ก ด้วยความรักมากล้นทนมิไหว จึงสาปส่งลงโทษโกรธฤทัย หลงทำไปเพราะกรรมนำบังตา ☆ช่างไกลลิบสิบชาติพลาดจากรัก เคราะห์ที่หนักจึ่งจางพลางโหยหา เฝ้าพร่ำเพรียกเรียกร่ำช้ำอุรา หวังว่าฟ้าเห็นใจให้สักที ☆ได้ลูกแก้วแพรวสีที่พิเศษ บุญจากเวทย์เสกสรรพลันสุขศรี พระอิศวรชวนใช้ใจยินดี ล่อแสงชี้ส่องทางกลางทะเล ☆เพื่อค้นหามานพอยากพบหน้า เกินแรงล้าเร่งถลันมิหันเห กระพริบแพรวแก้วค้างอย่างทุ่มเท ฝ่าคลื่นเห่ครางครวญป่วนฤดี ☆รามสูรทูลรับกระชับกิจ จะพิชิตใจนางอย่างสุขี ได้หรือเปล่าเข้าท่าพาชมฟรี ในตอนนี้ขอจบหลบไปนอน.            เริงอักษร

.
.