ต่อไป →

[เริงอักษร]

r

☆นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก๒๑☆  (เมขลาอวตาร๗ ก่องข้าวน้อยฆ่าแม่) ☆ชาติที่หกตกฟากอยากมาเกิด เมืองฟ้าเปิดถิ่นแคว้นแดนสยาม ยโสธรนครรู้เฟื่องฟูงาม ปลายเขตคามแห่งหนึ่งกึ่งดินดอน ☆เกิดเป็นชายนายทองทำนองชื่อ นิสัยดื้อดึงดันเกินบั่นถอน โมโหร้ายหายเร็วสะเอวงอน ไม่ฟังก่อนผลุนผลันทุกวันไป ☆อยู่กับแม่แก่ชรากำพร้าพ่อ ตะวันทออรุณรุ่งมุ่งคราดไถ งานประจำทำนามานานวัย จนเติบใหญ่เป็นหนุ่มแม่อุ้มชู ☆ทำนาด้วยช่วยแม่ที่แก่ล้า ร่างโรยราห่อหดน่าอดสู จึงฉายเดี่ยวเชี่ยวคล่องในตองอู สำนึกรู้แทนคุณบุญมารดา ☆วันนี้เห็นเช่นกันกับวันก่อน ต้องตื่นนอนแต่เช้าเยาว์อุษา เพียงไก่ขันถลันกายหมายทุ่งนา สองมือคว้าคราดไถดั่งใจจง ☆จูงควายทุยลุยเก่งนักเลงเก่า ปีนข้ามเขาหกเนินมิเกินหลง ก็ถึงดินถิ่นถางวางคราดลง ผูกควายสงกลางนากินหญ้าพลาง ☆เอื้อมหยิบข้าวสาวแผ่แม่ห่อให้ เก็บเอาไว้กินเช้าเข้ารุ่งสาง เพิ่มแรงเรี่ยวเกี่ยวไถในแถวราง ก่อเป็นทางปลูกข้าวคราวทำกิน ☆มีเนื้อเค็มเต็มหน้าฝากระติบ บรรจงหยิบแยกค้นไว้บนหิน ข้าวเหนียวจกยกร้อนซ่อนไอริน เสพย์จนสิ้นถึงก้นจึงพ้นหิว ☆แม่บอกก่อนตอนเที่ยงมิเบี่ยงเกิน จะดุ่มเดินกายคล้องก่องข้าวหิ้ว ข้ามสันโดดโขดเขินเหินแนวทิว มาทันคิวแน่นอนตอนกลางวัน ☆กินเสร็จสรรพกลับไปเอาไหล่แบก หยิบโคนแอกใส่ควายหมายวาดฝัน จูงกระชั้นทันใดกลัวไม่ทัน จิตมุ่งมั่นไถคราดเต็มมาดชาย ☆ตรงไหนดอนถอนไถไม่ปักแน่น หากเจอแก่นตอสวนรวนคันส่าย เขยกย่างร่างย่องท่องกราดกราย โยกหัวควายมือขยับจับให้ตรง ☆ไถถ้วนทั่วรัวพื้นที่ชื้นฝน บดหญ้าขนหญ้าแขกแหลกเป็นผง ร่องไหนชื้นยืนซอยค่อยบรรจง ปักไถลงให้หนักทะลักดิน ☆แซะทุกร่องปล่องรางอล่างอ้า มือจับคร่าคันไถใจดั่งหิน กระแทกย้ำซ้ำรอยพลอยเหงื่อริน ทะลายสิ้นคราดแทรกแตกกระเซ็น ☆ละเลงร่ายก่ายลึกไม่นึกหน่าย ดึงหัวควายเลี้ยวกลับกระชับเข็น จากไถแปรแถกลบจบลำเค็ญ นาที่เห็นสวยพร่างกระจ่างเงา ☆มองอาทิตย์ติดหัวเหนื่อยตัวสั่น พอแล้วกันร้อนแดดที่แผดเผา ขอนอนพักสักหน่อยคอยทุเลา นั่งบรรเทาความร้อนตอนเที่ยงวัน ☆ชะเง้อมองจ้องหาทั้งหน้าหลัง หิวเสียจังแม่จ๋า..ทุกคราหัน ซ้ายขวาไซร้ไร้เงาเฝ้างงงัน ในท้องลั่นโครกครากเพราะอยากกิน ☆เริ่มหงุดหงิดบิดกายหายใจขัด แม่ไม่จัดข้าวมาพาโกรธหิน กระทืบส่งลงส้นบนพื้นดิน แผลแหว่งวิ่นทั่วเท้าเฝ้าครวญคราง ☆ข้างฝ่ายแม่แก่ชรามาเป็นไข้ เผลอหลับไปเนิ่นนานพาลหม่นหมาง ตกใจตื่นฟื้นงงหลงลืมพลาง พอเริ่มสร่างรีบรุดไม่หยุดมือ ☆ห่วงลูกหิวนิ่วหน้าถ้าผิดนัด รีบแจงจัดข้าวปลาไขว่คว้าถือ ผ้าถุงทึบพึ่บพั่บสับกระพือ สองแขนยื้อก่องข้าวเร่งก้าวเดิน ☆กระเตงหอบลอบหืดฝืดเสลด ไม่กลัวเหตุหน้ามืดยืดกายเหิน นาของเราเล่าไฉนไกลเหลือเกิน ไถลเนินเท้าแตกแหลกเต็มกลืน ☆มาถึงสายบ่ายคล้อยพร้อมรอยช้ำ ไม่บ่นคำสักนิดจิตรทนฝืน ถึงเป็นไข้ไม่สบายอยู่หลายคืน พร้อมกับยื่นข้าวห่อพ่อลูกชาย ☆ลูกมิฟังยั้งใจอย่างไรอยู่ เพราะไม่รู้แม่ป่วยแทบม้วยหมาย ด้วยความหิวกริ้วโกรธโทษมากมาย คว้าเอาปลายคันไถฟาดใส่พลัน ☆กระติบข้าวจาวเล็กเหมือนเด็กกิน ควักไม่สิ้นเกินขอบชอบหุนหัน แม่อัดข้าวพราวแน่นไยแค้นกัน จนอิ่มนั้นแค่กึ่งอีกครึ่งมี ☆เริ่มใจหายกายแม่นอนแน่นิ่ง มิไหวติงเรือนร่างพลางขวัญหนี โอ้..แม่จ๊ะแม่จ๋าลุกมาซี ข้าวในนี้เหลือมากเอ่ยปากชวน ☆น่าเสียดายง่ายแท้เพราะแค่หิว สร้างรอยริ้วแห่งบาปเกินหาบหวน ลืมเหตุผลกลในให้ทบทวน อย่าเพิ่งด่วนตัดสินสิ้นครรลอง ☆ลูกชายโศกโลกเศร้าเรามันบ้า ไยถึงฆ่าแม่ได้ให้หม่นหมอง ขุดดินร้างสร้างธาตุประกาศจอง ชื่อว่า"ก่องข้าวน้อย" รอยวจี ☆ขอจบเรื่องเมืองนี้ที่อยากเล่า โอ้น้องเจ้าเมขลาบอกอย่าหนี ชาติหน้าเห็นเป็นได้อะไรดี ตามอ่านซีจะรู้อยู่บนกลอน.              เริงอักษร

.
.
.
ขอบคุณภาพสวย จากอินเทอร์เน็ต