ต่อไป →

[เริงอักษร]

☆นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก๑๗☆   (เมขลาอวตาร๓ กระต่ายกับเต่า) ☆ปางที่สองล่องฟ้ามาจุติ เรื่องบานผลิแตกกอส่อคำสอน มิตรรักรื่นยืนนั่งรอฟังกลอน เรียงคำซ่อนอิ่มอ่านสำราญใจ ☆อวตารผ่านเห็นเป็นกระต่าย ขาวทั่วกายหูตั้งปลั่งสดใส กระโดดดึ๋งผึ๋งโผนกระโจนไว ฝากฝีไม้ลายมือแสนลือชา ☆ดั่งจรวดรวดเร็วเอวยักถี่ ในโลกนี้โลกไหนไรักังขา ใครนักเลงเก่งเอ้า..เจ้าจงมา แข่งกับข้าสักครั้งคอยนั่งรอ ☆ชะอ้อนแอ้นแก่นแก้วแม่แต๋วจ๋า วิ่งไล่ท้าทุกคนจนกลัวหงอ ชนะบ่อยร้อยครั้งยังมิพอ เฝ้าคุยจ้อข่มทับขับเสภา ☆ชะเอิงเอยเฮ้ยแนะกระแดะปาก ไม่กระดากขวยอายร้ายเดียงสา หากใครแน่แท้จริงอย่านิ่งนา เร็วเถิดมาแข่งด่วนชวนประลอง ☆วิ่งยักเยื้องเมืองกรุงมุ่งร้อยเอ็ด ข้ามอีกเจ็ดย่านน้ำล้ำเที่ยวท่อง ออกจากไทยไปธิเบตเขตปกครอง ข้าขอจองตั๋วก่อนอยากนอนไป ☆ปีนเขาแอลป์แถวเทียบเหยียบปุยเมฆ จะเขยกขาเขย่งเกรงที่ไหน แม้นมุดน้ำดำดินถิ่นแดนใด อย่าสงสัยชนะแน่แพ้มิเป็น ☆รออยู่นานพาลเบื่อจนเหลือที่ คนลองดีมีไหมไอ้ขี้เหม็น ตั้งแต่เช้าเหงาหงอยคอยถึงเย็น ก็มิเห็นคนไหนใครรับคำ ☆พอเห็นเต่าเฝ้าคลานเลยผ่านหน้า ตะโกนท้าลองไหมด้วยใจขำ ย้ายยืดเยื้อเหลือเกินเดินเหมือนคลำ เอ่ยเสียงย้ำยียวนกวนบาทา ☆เจ้าเต่าน้อยพลอยคิดจะผิดไหม ด้วยเจ็บใจเหลือล้ำคำกล่าวหา ลองสู้นิดคิดกลผลออกมา แพ้หรือว่าชนะนั้นฉันไม่แคร์ ☆ทั่วป่ากรูรู้ข่าวเรื่องราวเด็ด รวบรวมเสร็จของพนันประชันแห่ ต่อกระต่ายทายผลทุกคนแล ชนะแน่เต่าน้อยด้อยแรงเดิน ☆ขาก็สั้นบั้นท้ายย้ายมิเก่ง กระดองเต่งอนิจจังยังงกเงิ่น ถ่วงติดตัวหัวขาพาหนักเกิน มองประเมินรู้แน่คงแพ้เยอะ ☆พอถึงวันขันแข่งต่างแย่งที่ อยากชมชี้แถวหน้ามาบานเบอะ มองเห็นชัดถนัดตาดีกว่าเนอะ วุ่นกันเปรอะเชียวหนอเพื่อรอเชียร์ ☆ทางที่ท้าห้าโยชน์จากโขดหิน แล้วสุดสิ้นกลางพงคงได้เสีย ใครถึงนะชนะแน่แต่ขอเคลียร์ แพ้เป็นเบี้ยรับใช้ไปจนตาย ☆พอนับหนึ่งถึงสามตามที่นัด กระต่ายงัดเอวพลิ้วปลิวตัวหาย ดั่งลมกรดทดบึ่งตะบึงกาย เห็นแดดสายส่องจับลับกายา ☆เต่าสตาร์ทมาดเข้มเต็มสปีด จิกเท้ากรีดหนักแน่นแล่นถลา มองกระต่ายหายวับไปกับตา ได้แต่อ้าปากค้อนถอนใจยาว ☆กระต่ายวิ่งชิงถึงครึ่งทางแข่ง ผ่อนเรี่ยวแรงที่จุดแล้วหยุดหาว เอามือป้องจ้องแดดแผดร้อนพราว แสนอบอ้าวเหลือดีมิมีลม ☆เห็นใต้สนต้นไทรที่ใบแน่น โอบเป็นแผ่นเงาพร่างช่างสุขสม พักเสียทีดีกว่าน่าภิรมย์ เห็นเงางมของเต่าเราค่อยไป ☆ความอวดดีขี้เล่นเช่นกระต่าย นั่งผ่อนคลายเคลิบเคลิ้มเริ่มหลับไหล ลมสะบัดพัดผ่านสำราญใจ จึงเผลอไผลพลาดพลั้งเกินยั้งตัว ☆เต่าอืดอาดมาดว่ามานะมาก อดทนลากกระดองดั้นเดินชันหัว แดดจะร้อนชอนไชไม่เคยกลัว ย่ำเท้ารัวไปเรื่อยยอมเหนื่อยกาย ☆มิช้านานคลานถึงจึงสำเร็จ ชนะเสร็จเด็ดขาดตามวาดหมาย กระต่ายตื่นฟื้นมาเกือบบ้าตาย ต้องแพ้พ่ายแก่เต่าเศร้าอุรา ☆ต้องตกเป็นเช่นทาสอนาถนัก จ่งประจักเรื่องสอนอ่อนเดียงสา ใฝ่เรียนรู้สู้บั่นหมั่นตรวจตา อย่าชักช้าเสียงานพาลเสียใจ ☆ขอจบตอนกลอนเต้นเป็นหางว่าว เรื่องยืดยาวสักหน่อยปล่อยลื่นไหล ปางสามเสกเมขลาว่าต่อไป เป็นอะไรกันเล่าโปรดเดาดู.                       เริงอักษร