ต่อไป →

[เริงอักษร]

☆นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก๑๔☆ .    (จบตอน รามสูรขว้างขวาน) ☆เมขลาขอพรตอนลักแก้ว จงคลาดแคล้วโพยภัยใจฮึกเหิม มิกลัวเหตุเภทร้ายกายคอนเฟิร์ม ตายแล้วเริ่มชีพใหม่ได้ด้วยมนตร์ ☆ป่าวประกาศกราดทั่วชายชั่วช้า หลั่งน้ำตาแตกกระเซ็นเป็นเม็ดฝน ส่งลำแรงแสงแก้วแวววับวน เจ็บเสียจนฤทัยหมองข้องอุรา ☆นี่กระไรใจหญิงจริงในรัก ย่อมเน้นหนักแน่แท้ใช่แค่หา เพียงคู่ครองร้องร่ำจำนรรจา ปรารถนารักตอบยามชอบพอ ☆น่าสงสารนานเนิ่นทางเดินผิด มอบชีวิตแก่ชายร้ายจริงหนอ ดูรึทำช้ำใจได้ลงคอ จะเดินต่อแสนล้าเพราะราคี ☆มิรักหญิงจริงใจไยเหี้ยมโหด มาลงโทษสร้างคาวให้สาวศรี หมดคุณค่าว้าวุ่นกุลสตรี ทั้งชีวีย่อยยับกับความลวง ☆แต่ละวันมั่นหมายยามปลายฟ้า คล้ำนภามืดมิดจิตหึงหวง เมขลาหาคำร่ายบำบวง สาปคู่ควงชายโฉดลงโทษทัณฑ์ ☆ฝั่งตรงข้ามรามสูรพิบูลศักดิ์ ด้วยว่ารักราหูผู้เพื่อนนั่น ต่างสมัครภักดิ์จิตรผูกมิตรกัน ยามเจ็บพลันยิ่งยวดย่อมปวดตาม ☆ตีลังกาฟ้าหมุนจนฝุ่นกลบ ร้อยตลบทีท่าน่าเกรงขาม หัวเราะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ถลาจาม แม่คนงามเจอแล้วเอาแก้วมา ☆ไยมิคืนยื่นให้ใจเคืองแท้ จะจามแม่ด้วยขวานผ่านเวหา ตามนานนักอักโขโชว์เวลา นับเกินกว่าศตวรรษแสนขัดใจ ☆เห็นคนเก่งเพ่งพิศพินิจแล้ว เจ้าน้องแก้วเมขลาหน้าสวยใส แอบลักลอบกอบแก้วแสงแววไว รู้หรือไม่ราหูอยู่เดียวดาย ☆เมขลาฤๅสนคนหน้ายักษ์ มาหาญหักเซ้าซี้มีเสียหาย เปล่ารู้จักมักจี่ขี้โวยวาย คารมคายขุ่นเคืองเขื่องจังเลย ☆กระโดดกิงก่องแก้วแล้วหันกลับ โผขยับเหินฟ้าหน้าตาเฉย ถ้าอยากได้ใจกล้ามานะเอย ก็จงเผยสักนิดฤทธิ์ที่มี ☆รามสูรได้ฟังแทบคลั่งจับ มือขยับด้ามขวานอ่านวิถี ขว้าง โป๊ะโดน โป๊ะโดน โดนทุกที แม่ตัวดียิ้มสยายมิวายชนม์ ☆เพราะอำนาจศาสตร์พรกำจรแกร่ง จะขว้างแรงแค่ไหนไม่เป็นผล เมขลาหน้ารื่นชื่นกมล แลบลิ้นวนล่อหลอกบอกไม่กลัว ☆ทำอย่างไรได้หนอพ่อขวานเพชร เจอทีเด็ดเข้าแล้วแววปวดหัว ขว้างจนเหนื่อยเมื่อยเงื้อเหงื่อท่วมตัว เอาแต่จั่วจนล้าคว้าแต่ลม ☆จะขว้างค้นบนล่างนางรับได้ หลบขวานไวจริงหนอท้อขื่นขม แอ่นอกล่อล้อหน้าท้าระงม เกินจะข่มใจแล้วนะแก้วตา ☆เดี๋ยวขึ้นบนวนล่างไม่ค้างหยุด สองแขนฉุดยึกยักผลักแข้งขา เหงื่อไหลร่วงพวงหยดหมดแรงลา เฝ้าเงื้อง่าเล็งลานแกว่งขวานไกว ☆ครั้งสุดท้ายหมายขวานผ่านหว่างขา เมขลาหลงกลชนกลางไหล่ สิ้นชีวิตปลิดปลงลงทันใด เป็นอย่างไรเรื่องต่อโปรดรอตาม.              เริงอักษร