ต่อไป →

[เริงอักษร]

☆นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก ๑๓☆ .      (รามสูรขว้างขวาน ๔) ☆โอ้ย..ไปแอบแบบไหนกระไรนี่ แม่ตัวดีเมขลากล้าหลอกหลอน ลุยบุกค้นจนทั่วจนหัวคลอน เจ้างามงอนไร้เงาเฝ้าโกรธา ☆อยู่ที่แคว้นแดนใดในพื้นโลก เคาะขวานโป๊กลิ่วลั่นฟันหน้าผา เสียงครืนครางห่างก้องท้องนภา ขุ่นโกรธาลัดเลาะไล่เฉาะฟัน ☆ข่าวเมื่อคืนขึ้นฮอถ่อหาพี่ คอยอยู่ที่สิงคโปร์โอ้สวรรค์ เครื่องบินด่วนส่วนตัวกลัวโทษทัณฑ์ เหินหน้าหันฟ้าสูงจูงกันไป ☆บ้างว่าคอยลอยเรือเหนือน่านน้ำ คนชักนำชวนชี้อยู่สีไหน คะเนคิดอิดหนาระอาใจ ทำอย่างไรดีหนอท้อเรือนกาย ☆จนกระทั่งพลั้งปะพระธุดงค์ ท่านตั้งองค์สมาบัติเป็นฉัตรฉาย เท่ห์จริงนะพระอินทร์ผินรูปกาย แปลงร่างหมายชี้ค้นหนทางนำ ☆รามสูรทูลกราบว่าทราบไหม อยู่ที่ไหนเมฆขลาป่าหรือถ้ำ วานท่านด้วยช่วยใบ้ให้ซักคำ จะได้จำใส่จดทดทิศทาง ☆พระธุดงค์บ่งชี้ทีท่าบอก ตะวันออกไกลนิดติดคลองขวาง แสงกระพริบวิบวับจับเลือนลาง นั่นแหละนางอย่าท้อขอให้พร ☆รามสูรทูลลาพากายเหาะ ข้ามละเมาะเขาสูงมุ่งสิงขร เร่งเครื่องคว้างกลางไพรไม่หลับนอน หาที่ซ่อนเมขลามิช้าที ☆ทะลุล่วงห้วงฟ้ามหาสมุทร ก็ไม่หยุดรุ่มร้อนถอนทุกข์หนี ให้กลุ้มนักชักล้าหาวิธี แม่ตัวดีอยู่ไหนใต้เขตคาม ☆อา..พิโธ่โชว์เด่นเผ่นเหนือเมฆ เหาะโยกเยกรีบร้อนตอนตีสาม ฝนที่โรยโปรยลงซ่อนนงราม เจ้าคนงามเมฆขลาข้าเจอแล้ว ☆ลอยส่องแสงแรงลิบกะพริบฟ้า ฝนหลั่งหล้าพร่างห่มพรมเป็นแถว วะวับวาบอาบเรืองเฟื่องฟุ้งแนว มองเห็นแก้วลับล่อพอมั่นใจ ☆สะบัดข้ามด้ามขวานทะยานขว้าง หวังถูกนางแน่น้องต้องตักษัย จะเก็บผูกลูกแก้วแล้วนำไป คืนกลับให้ราหูผู้เพื่อนตน ☆ขว้างครั้งแล้วครั้งเล่าสำเนาผิด แสนจนจิตขว้างเสยเลยทุกหน เมขลาคว้าล้อล่อแสงกล ขว้างขวานจนเหนื่อยหนักจึ่งพักกาย ☆เรื่องราวนี้มีต่อต้องรอหน่อย เพียงเล็กน้อยแรงใจในจิตหมาย จะได้เขียนเพียรกลั่นลั่นคมคาย กลอนกระจายล้อมมุกสนุกเติม.               เริงอักษร

.
.