ต่อไป →

[เริงอักษร]

☆นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก๖☆  .       (อภินิหารลูกแก้ว ๑) ☆ราหูยินสิ้นคำนำมาบอก เหมือนหมุดตอกจมมิดพิษที่ฝัง มึนในหัวตัวสั่นหวั่นรักพัง แม่ร้อยชั่งส่งสาส์นผ่านความมา ☆โอ้หนอ...ฤทธิ์คิดถึงซึ่งดาวน้อง เสียงมันก้องภายในไม่หรรษา ทำอย่างไรได้พบสบนัยตา มองไขว่คว้าผ่านแนวลูกแก้วนั้น ☆ชักชวนพูดทูตเอกเมขลา จูงมือพาเหาะลู่สู่สวรรค์ ไปเฝ้าทรงองค์อิศวรครวญรำพัน ช้ำจาบัลย์เหลืออดรันทดใจ ☆เห็นเพียงหน้าพาหม่นเพราะจนจิต อยากแนบชิดเคียงข้างอย่างฝันใฝ่ ด้วยว่าห่างทางเอื้อมเหลื่อมภพไกล ทูลกราบไปโปรดด้วยช่วยอีกที ☆พระอิศวรทวนฟังยังคำกล่าว ถึงเรื่องราวทุกข์ใจไม่สุขี เมขลาราหูพรูวจี เอ่ยวลีจาบัลย์พลันกราบทูล ☆จึงเอ่ยชี้นี่แน่ะจะแก้ให้ รู้หรือไม่ลูกแก้วแพรวแสงสูรย์ ขอพรเถิดเกิดผลจนเกื้อกูล สิ้นอาดูรสุขแน่แค่กล่าวคำ ☆อิทธิฤทธิ์พิศดารให้ผ่านได้ ประตูไซร้เปิดอ้าพาถลำ ลัดนภาฟ้ามัวสลัวดำ หนทางนำพบดาวก้าวข้ามไป ☆ลอดหักเหเวลากล้าเสนอ "Back To The  Future"เธอเห็นไหม เป็นบทกาพย์ภาพยนต์ที่คนไทย จำกันได้หลายภาคมิยากเลย ☆ปลื้มทรวงในได้ท่านะราหู พอรับรู้ความนัยไม่นิ่งเฉย รีบทูลลาฟ้าฝั่งหวังชื่นเชย เพียงแค่เอ่ยขอพรหมดร้อนรน ☆ตั้งแต่นั้นวันคืนอีกหมื่นโกฏิ มิเคยโทษจันทร์เอ๋ยเลยสักหน ถึงแสงลบกลบดาวพราวสกล ก็ไม่สนหรอกหนอขอพรเอา ☆ทุกเวลาคว้าสุขไร้ทุกข์โศก พาให้โลกสดใสไม่หงอยเหงา ต่างหน้ารื่นชื่นบานผ่านร่มเงา หมดความเศร้าซึมท้อทรมาน ☆เรื่องมาเกิดเปิดช่องต้องแก้ไข เจ้าทรามวัยเมฆขลาช่างกล้าหาญ ลักแก้วฟ้าราหูผู้สำราญ อธิษฐานเพื่อตนผ่านมนตรา ☆โลภอยากได้ใจด่วนล้วนไม่คิด จึงทำผิดอุกอาจปรารถนา ติดตามก่อนตอนใหม่ในลีลา เมขลาเกิดดลด้วยกลใด.          เริงอักษร