ต่อไป →

[เริงอักษร]

☆นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก๗☆ .      (อภินิหารลูกแก้ว๓) ☆เมขลาล้าเปลี่ยวเสียวดวงจิต ทั้งชีวิตหงอยเหงาเศร้าหวั่นไหว ชายเคยรักหักห่างร้างเลือนไป ทิ้งทรามวัยหนีกลบลบลืมกัน ☆ทำหน้าที่สี่ฟ้ามหาสมุทร นางเป็นบุตรนฤบาลธารสวรรค์ คอยยุดเรือเผื่อล่มไม่จมพลัน คนโจษจันฤทธาพาบรรเทา ☆ใครมีบุญอุ่นใจคราได้พบ พานประสบเรือล่มจมอับเฉา นางรีบรุดฉุดชักหนักเป็นเบา นำพาเข้าหาฝั่งยังแผ่นดิน ☆ค่ำคืนหนึ่งซึ้งใจไม่รู้จบ หนุ่มมานพแห่งเมืองเขื่องเสาหิน รูปร่างงามตามคิดจิตยุพิน มอบรักสิ้นสุดสายกายเปรอปรน ☆คราที่พลั้งครั้งนั้นสวรรค์พร่าง เขาพานางล่องเรือเพื่อฝ่าฝน ลุยยอดคลื่นชื่นคล้องกันสองคน ล่องไปจนสุดฟ้านภาลัย ☆คลื่นลูกล้ำซ้ำเล่าเข้าถาโถม เรือเอียงโครมคลั่งครื้นลื่นไถล หลุดพิกัดลัดทางห่างออกไป พาหัวใจหวาดหวั่นตะครั่นตัว ☆นางสำลักชักดิ้นเหมือนสิ้นท่า เงยปากอ้าร้องลั่นพร้อมสั่นหัว พายุคึกลึกล้ำทำให้กลัว กายระรัวรีบกอดยอดชีวา ☆บอกพี่ค่ะพี่ขาอย่าใจร้อน หันหัวก่อนเรือพ้นชนหินผา น้องนั้นอาจขาดใจในคงคา หยาดน้ำตาคลอปริ่มริมแก้มนาง ☆ช่วยจับกางหางเสือดันเรือส่ง มิให้หลงทางค้นจนรุ่งสาง มุ่งแสงเหลืองเรืองอุ่นกรุ่นสีจาง ฟ้ากระจ่างถึงฝั่งได้ดั่งใจ ☆พ่อยอดชายหายหน้าลับลาจาก รักที่ฝากกลางจิตคิดบ้างไหม น้องว้าวุ่นขุ่นข้องหมองหทัย อยู่ที่ไหนกันเล่าเฝ้ารอเธอ ☆คราหนึ่งเคยเผยคำนำข่าวสาร ถึงชายชาญราหูคู่เสนอ จากน้องดาวสาวน้อยคอยพบเจอ สาส์นล้นเอ่อความรักหนักรำพัน ☆ราหูนำคำร้องฟ้องอิศวร พบเรื่องล้วนน่าฟังดังกับฝัน ลูกแก้วเปรื่องเรืองฤทธิ์อิทธิพลัน พาใจนั้นหวังโลภละโมบมอง ☆รอจังหวะจะโคนก่อนโยนพิษ หวังมีสิทธิ์แอบเร้นเป็นเจ้าของ โขมยแก้วแพรวฟ้าเอามาครอง เข้าจับจองดังจิตยอมผิดทาง ☆ขอดูส่องช่องสานผ่านมิติ อุตริจริงหนอก่อรอยด่าง เห็นทุกสิ่งจริงแล้วตามแก้ววาง มานพค้างเคียงสาวพราววิไล ☆นอนร่างกกหมกกอดพรอดหญิงอื่น หน้าระรื่นยิ้มแย้มช่างแจ่มใส บอกว่ารักภักดีแล้วมีใคร แค้นทรวงในเหลือดีที่เขาทำ ☆รุนแรงแน่แค่ไหนในน้ำโห แม่จิ๊กโก๋เมฆขลาครากระหน่ำ จะสับย่อยซอยโยกหรือโขลกตำ ขอน้อมนำเสนอต่อรออีกตอน.            เริงอักษร