ต่อไป →

[เริงอักษร]

☆นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก๕☆  .      (อภินิหารลูกแก้ว๑) . ☆ลูกแก้วสีที่สร้างกลางสมุทร ใช้เพื่อหยุดราหูให้รู้ถอน อมดวงจันทร์มั่นใจไร้แสงจร ผลสะท้อนถึงโลกโศกซึมเซา ☆ภัยพินาศสาดสู่หมู่มนุษย์ ในที่สุดเข่นฆ่าน่าอับเฉา แย่งกอบโกยโหยหามาบรรเทา ความโลภเข้าครอบงำนำชะตา ☆พระอิศวรทวนบทกำหนดสอน ลูกแก้วซ่อนอิทธิฤทธิ์ผิดฝั่งฝา พรมากมายหลายสิ่งอิงตำรา ใครได้มาชื่นชมย่อมสมใจ ☆กำหนดจิตคิดพลางหาทางออก แค่เพียงบอกราหูผู้อ่อนไหว พบนางนวลชวนฝันวรรณวิไล ลูกแก้วไซร้นำสู่ประตูดาว ☆ราหูแค่แลมองไม่ลองขอ พรสักข้อจึงช้ำระกำหนาว ดารารายคลายรักหนักเรื่องราว นอนแหง่วหง่าวยอกย้อนถอนฤดี ☆พระอิศวรครวญคิดพิศวง บาปกรรมส่งเมฆบังยังวิถี ไม่บอกค่าราหูให้รู้ที พรมากมีขอได้ใจต้องการ ☆จะดึงเดือนเคลื่อนดาวสาวมากอด จะเพ้อพรอดพร่ำรักสลักหวาน จะเสกสรรพรรณนาพาเบิกบาน จะเอ่ยขานอย่างไรย่อมได้ชม ☆พระราหูรู้สดับเมื่อรับสาส์น จากดวงมานฝากมาพาขื่นขม เมขลามาบอกตอกอารมณ์ ว่าดาวตรมนักหนาราหูเอย ☆มิเห็นหน้ามานานเกินขานไข ทิ้งกันไปหรือโกรธโปรดเฉลย ใจช่างดำย้ำเหยียยเงียบจังเลย ทุกคราเคยลอบหายามราตรี ☆หรือแอบพบคบใครหมดใยเยื่อ รักแผ่เผื่อหญิงอื่นชื่นแล้วหนี ถอนใจลดหมดสิ้นคงยินดี ใจน้องนี้เซซวนจวนวอดวาย ☆ยังจำมั่นวันเก่าเราเคยรัก ร่วมสลักรอยอุ่นละมุนหมาย อบอวลรู้อยู่ข้างเคียงร่างกาย หอมกำจายคละคลุ้งจรุงใจ ☆ค่ำคืนคราฟ้าดำคล้ำด้วยเมฆ พิรุณเสกฝนฉ่ำทำไฉน เสียงฟ้าโหมโครมครืนยืนกอดใคร ลืมหรือไรพี่ยาฝ่าฝนพรำ ☆กระซิบปลอบตอบน้องหยุดร้องไห้ กอดพี่ไว้ดีแน่แม่คมขำ อย่ากลัวพลุอสุนีที่กระทำ น้องถลำอ้อมอกหมกกายอิง ☆ใจมันเต้นเร้นลึกเกินนึกคิด โดนจุมพิตฝังฝากหน้าผากหญิง สั่นระทวยด้วยรักหวังพักพิง พี่ช่วงชิงโอบกอดพรอดภิเปรย ☆ฝนกระหน่ำซ้ำถี่กี่ครั้งเล่า สั่นกระเส่าหนาวซ้อนไอร้อนเผย สายฟ้าฟาดสาดเปรี้ยงเคียงคู่เชย น้องมิเคยคลายแขนแม้นขาดใจ ☆ขอตายคาหน้าอกนรกสรร ยากดึงดันหนีหลบจบตรงไหน เอนกอดนิ่งอิงแอบแนบหทัย จวบฝนใสอบอุ่นกรุ่นนภา ☆แล้วไยลืมปลื้มปลงมิสงสาร น้องซมซานร่วงโรยใจโหยหา ได้แต่ร้องก้องกู่อยู่ทุกครา โธ่..พี่ขาราหูรู้เถิดคอย ☆เหตุการณ์นั้นผันผวนป่วนไฉน ตอนต่อไปราหูผู้เหงาหงอย ดาราพราวหนาวรักชักตาปรอย จะทะยอยเล่ารู้สู่กันฟัง. .           เริงอักษร

.