ทอดสายตามองไปไกลสุดฟ้า
วางอุราสับสน...บนเมฆขาว
ทิ้งความทุกข์-สุขไว้ที่ปลายดาว
สงบราว...คิรีใหญ่...มิไหวติง
โลกมนุษย์มากเรื่อง...ให้เคืองจิต
สิ่งต้องคิดเป็นกุรุส...สุดล้ายิ่ง
ตั้งแต่สางฟ้ารุ่ง...จวบมุ้งมิ้ง
หัวเลยวิ้งค์...ปวดหนึบ...ตื้อตึบตัน
คิดอะไรไม่ออก...บอกพี่น้อง
คล้ายคนบ๊องส์บวมบ้า...น่าขบขัน
ประสบหน้ากิ๊กอนงค์...ยังงงงัน
นี่...น้อง "ขวัญ" หรือ "แพร" มิแน่ใจ
ศรีเปรื่อง
๑๒ มิ.ย. ๒๕๕๖
