ต่อไป →

[เสกสรร วรรณศิลป์]

มิ ห ว น คื น (กลบทภุมรินเชยทราบเกสร) - ดั่งน้ำค้าง โปรยหว่าน ม่านเหมยหมอก ดั่งน้ำคำ ลวงหลอก ระลอกสาย ความรักเธอ ซ่อนเร้น ไม่เว้นวาย ความรักหน่าย ช้ำฟก อกระทม - กระแสรัก วนไหล ไปสุดฤทธิ์ กระแสจิต ย้อนคืน ต้องขื่นขม หลงวจี จำเรียง เพียงลิ้นลม หลงคำชม จนโง่เง่า เบาปัญญา - แม้สายธาร น้ำใส ไหลคดเคี้ยว แม้สายเกลียว สวาท ถั่งถาดผา ม่านน้ำตก โถมถั่ง ไหลหลั่งมา   ม่านน้ำตา พรมพราย สายน้ำริน - ตกเหวรัก ลึกล้น สุดทนไหว ตกเหวใจ เกินกว่า จะโผผิน เมื่อรักเรา ร้างรา มาโบยบิน เมื่อรักสิ้น โศกศัลย์ ทุกวันคืน - มิได้อยู่ เคียงข้าง เหมือนอย่างเก่า มิได้เฝ้า ดูแล แม้ยามตื่น ทุกทุกอย่าง เจ็บช้ำ ทนกล้ำกลืน ทุกทุกฝืน ใจแปลบ แทบม้วยมรณ์ - หยาดน้ำค้าง พร่างพรม ห่มพื้นหล้า หยาดน้ำฟ้า รินไหล สุดไถ่ถอน ประกายฝัน ผันแปร แม้ยามนอน ประกายหลอน วูบไหว ไม่สิ้นมนต์ - **กลบทภุมรินเชยทราบเกสร ปรากฏอยู่ในการประพันธ์ลำดับที่ ๔๐ ของตำรากลบทศิริวิบุลกิตติ์  พิจารณาโดยรวมเห็นว่า มีเพิ่มจากกลอนทั่วไป คือ        ๑.กำหนดให้ซ้ำคำ ๒ คำต้นวรรค ภายในบาทเดียวกันของกลอน โดยซ้ำวรรคสดับ คู่กับ วรรครับ (วรรค ๑ กับ ๒)  และ      ๒. ซ้ำวรรครอง คู่กับ วรรคส่ง (วรรค ๓ กับ ๔)  โดยคำเหล่านี้จะเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ  ในแต่ละบาทจนจบสำนวนกลอนนั้น ๆ ** กลบทนี้มีที่มาปรากฏแต่เพียงใน "กลบทศิริวิบุลกิตติ์"    ไม่มีปรากฏใน "จารึกวัดพระเชตุพนฯ" .                                                            เสกสรร วรรณศิลป์ .