ดาวฟ้า-ดาวดิน

ดาวฟ้า-ดาวดิน

..ใยต้องเปรียบ ตัวเรา เป็น "ดาวดิน"
เหมือนเราหมิ่น ตัวเราซ้ำ จะช้ำไหม
เขาไม่รัก ก็ช่างเขา เราเข้าใจ
ทำหัวใจ ไม่แรมร้าง ค้างฟ้างาม

..ไม่ตกต่ำ กลีบมาช้ำ ซ้ำโดนเหยียบ
ถูกเอาเปรียบ ดูต่ำตน ให้คนหยาม
อาจทุกข์บ้าง ต้องว่าดี เรานี้งาม
ไม่ต่ำทราม เหมือนหัวใจ ใครบางคน

..จะดาวดิน ดาวบนฟ้า หรือหมาวัด
ใครจะคัด แยกมาให้ เราไม่สน
เกิดมาแล้ว เมื่อได้ชื่อ ว่าคือคน
จะรวยจน กำหนดไว้ ใช่หน้าตา

แต่มีค่า อันสูงส่ง ตรงความดี
คุณข้อนี้ แยกคนให้ น่าใฝ่หา
ควรฝึกฝน ตนให้ดี มีราคา
จึงควรค่า เมื่อทบทวน ควรคู่คง

..จงอย่าเปรียบ ไปเทียบใคร ให้เขาสูง
เหมือนยางยูง สูงสุดฟ้า ดั่งว่าหงส์
จะต่ำค่า หรือสูงศักดิ์ อย่าพ-วง
"เรามั่นคง ทำความดี มีในใจ"

..อันความดี นี้แหละที่ มีราคา
วัดคุณค่า แยกชั้นชน แต่หนไหน
ตกนรก ขึ้นสวรรค์ แยกชั้นไป
ให้ห่างไกล ใช่ “จน-รวย” ด้วย“ฟ้า – ดิน”

...พยัคฆ์...

(บทกลอนนี้ เขียนขึ้นมาเพื่อสอนน้องสาวท่านหนึ่ง เธอมีแฟน เป็นหนุ่มหล่อขั้นเทพ
เพราะความหล่อนี้แหละ จึงเจ้าชู้ ทำให้สาวเจ้าต้องเขียนกลอนพรรณนา เปรียบว่าตนเอง
ว่าเป็น “ดาวดิน” ที่ไร้ค่า ส่วนแฟนหนุ่มที่หล่อขั้นเทพของเธอเปรียบเหมือน “ดาวบนที่อยู่ฟ้า”
ผู้เขียนจึงเขียนบทกลอนสะท้อนความคิด ถึงเรื่องนี้ ว่าหากใครมามองเราแล้วมารักเรา
ก็จงรักแบบคนที่รักใช่มามองแบบสมเพช คือไม่ได้มารักแต่มาสงสาร ถ้าอย่างนี้จะไม่ดี
คนเราทุกคน ล้วนมีคุณค่าในตัวเอง หากจะรักกัน ต้องรักกันบนความเท่าเทียมและมีศักดิ์ศรี
ของความเป็นมนุษย์ ไม่มีใครต้องสูง-ต่ำกว่าใคร เพราะคนเราไม่ใช่สูง-ต่ำ เพราะเขาหล่อกว่า
สวยกว่า นามสกุลดัง หรือฐานะดีกว่า หรือแม้กระทั่งมีตำแหน่งหน้าที่การงานสูงกว่า
เพราะคนเราวัดความสูง-ต่ำจากการกระทำ ที่เรียกว่า การกระทำความดี – ความชั่ว
ใครทำความดีมากกว่า ก็สูงกว่า ใครทำความดีน้อยกว่าก็ต่ำค่ากว่า แหละตรงนี้แหละ
แยกคนให้อยู่ในสวรรค์ หรือ นรก ได้อย่างแท้จริง หาใช่ ความหล่อ-สวย หรือ จน – รวย ไม่)