ต่อไป →

[พชรบงกช]

ความเจ็บปวดรวดร้าวคราวก่อนนั้น
ยังหวาดหวั่นรู้สึกนึกเสมอ
มิอยากชิดอยากใกล้ได้พบเจอ
ทรวงยังเอ่อด้วยฤทธิ์แห่งพิษร้าย

ปิดประตูสี่ห้องครองความเหงา
นั่งจับเจ่าหัวใจไร้จุดหมาย
คะนึงหวลครวญฝันอันพร่างพราย
แล้วสุดท้ายเคว้งคว้างตกกลางดิน

ไม่รู้เลยอะไรในเหตุผล
ความสับสนปิดทางสว่างสิ้น
หัวใจบีบตีบตันขั้นรวยริน
ไม่ยลยินสิ่งใดใครพูดกัน

ณ นาทีนี้ไปใจจะผ่อง
ลบความหมองจากใจไปตามฝัน
ทุกย่างก้าวเดินไปใจเท่าทัน
เจ็บครั้งนั้นบทเรียนใช่เปลี่ยนทาง

โลกนี้แสนยิ่งใหญ่ไม่มืดมิด
ตั้งเข็มทิศให้ตรงคงระหว่าง
อดีตเพียงร่องรอยคอยวันจาง
เจ็บแปลบบ้างช่างมันแรงดันมี

บอกหัวใจให้สู้อยู่ด้วยหวัง
ร้อยพันครั้งปวดร้าวไม่ก้าวหนี
ขอยืนหยัดเกาะติดชิดเวที
ด้วยตัวของตนนี้..ที่เดียวดาย