ต่อไป →

[ศศิ อักษราศรม]

น้ำตานาง...!? น้ำค้างพรมลมหนาวก็พราวพลิ้ว กระทบผิวแผ่ซ่านสะท้านอก ขนลุกซู่ชูชันสั่นสะทก ยากหลบหลีกปีกตกใจโศกซม ล้าเรี่ยวแรงแข็งขืนไร้ยืนสู้ เพียงหยัดอยู่ยันกายฝืนใจข่ม ฝ่าฝนหนาวคราวนี้ชีวีตรม ร้าวระบมบอบช้ำหนำชีวา ร่างผล็อยร่วงควงหล่นยังก้นเหว แรงล้มเหลวอนาถวาสนา สิ้นแล้วฤาเนาบุญที่หนุนพา ต้องชะตาตกอับยับหรือไร ฝ่าลมหนาวพราวฝนจนพ่ายพับ เจียนจิตดับดวงตกอกขมไหม้ เกิดชาตินี้อาภัพแหลกยับใจ สู้สุดคว้าสุดไขว่...ไร้พลัง จักเจ็บยอกตอกย้ำทุกค่ำเช้า รอยแผลเน่าน้ำหนองเริ่มนองขัง แรมซวนเซเร่ร่อนไร้คอนรัง เพียงไม้ใหญ่ใบบัง...ยังไม่มี ขาดร่มพักร่มพาแทบอาสัญ จวบตะวันเวียนไหวจนไร้สี กามเทพตาถั่วมั่วสิ้นดี ช่วยนกที...ถูกศรรักเสียบปักทรวง ศศิ อักษราศรม