ต่อไป →

[เริงอักษร]

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ..          (คนข้างบ้าน ตอน ๑) *เสียงกริ่งดังทุกเช้าราวตีห้า ต้องผวาตื่นนอนก่อนรุ่งสาง ใครกันนะมากดสบถพลาง อารมณ์ค้างหงุดหงิดคิดแล้วงง *ช่างหมายมั่นดีแท้แย่เหลือที่ มาแกล้งกันอย่างนี้ชี้ด่าส่ง กดทุกวันเชียวหนอท้อเกินปลง จะยังคงกดถี่สักกี่วัน *ลุกอาบน้ำล้างหน้าช่างบ้าฉิบ ตาปริบปริบงัวเงียเพลียจริงฉัน รีบจัดแจงแต่งตัวกลัวมิทัน ไปทำงานสายนั้นมันไม่ดี *กินข้าวเช้ารีบเร่งเขย่งโขยก เจ้าส้นสูงไหวโขกโยกคลอนหนี ไยมาหักเสียเล่าเอาละซี ทำอย่างไรหรือนี่มีคู่เดียว *เหลือบมองเห็นผ้าใบในชั้นเก็บ ลายตะเข็บชมพูเชือกคู่เขียว ต้องอาศัยเจ้าแล้วมิแคล้วเชียว เดินดุ่มเดี่ยวจากบ้านผ่านชายคา *เหลียวมองดูริมรั้วชั่วชำเลือง เห็นกุหลาบแดงเหลืองเยื้องคูหา กลิ่นหอมหวนชวนดมลอยลมมา นึกอิจฉาบ้านใกล้ใครปลูกชำ *ช่างน่ารักเสียจริงยิ่งอยากรู้ คนที่ย้ายมาอยู่ดูน่าขำ ทุกวันนั้นหูแขวนแว่นตาดำ มีเงื่อนงำแอบแฝงแสร้งหลบตัว *คิดไปเรื่อยเฉื่อยแฉะตาแป๊ะงก นึกตลกในใจวุ่นในหัว เป็นคนดีหรือไม่ให้หวาดกลัว มีแค่รั้วขวางกั้นหวั่นหทัย *เปิดประตูมองซ้ายย้ายไปขวา สายแล้ว..ว้า ตัวเราเอาไฉน รีบก้าวเหินเดินลิ่วพลิ้วอย่างไว ป้ายรถเมล์ช่างไกลใจไม่ดี *เป็นสาวน้อยจากบ้านหางานทำ ในเมืองฟ้าเลิศล้ำย่ำแสงสี ชื่อว่า"ดาว" สดใสไร้ราคี หวังจะมีเงินตรากล้าฝ่าฟัน *เรื่องจะเป็นอย่างไรในตอนหน้า แม่สาวซ่าแสนซนคนขยัน ระหกระเหินแกร่งกล้าท้าประจัน เพื่อสู้ฝันดังหวังที่ตั้งใจ. ..........*-*.......... เริงอักษร ๘ ตุลาคม ๒๕๖๐

อ่านย้อนหลังได้ที่
http://www.khonphutorn.com/index.php/topic,11089.0.html