การรอคอยไร้ค่าน่าเบื่อหน่าย
หมดความหมายแล้วเราเศร้าอีกหน
เพียงคำชายบอกรักมักเปปน
ทำหญิงหม่นคอยร้างทางรักลวง
ความอ้างว้างพรางท้อรอความหวัง
มิระวังฝังใจใครเคยหวง
เอ่ยรักหญิงจริงแท้แม่พุ่มพวง
แต่ไม่ห่วงให้คอยเป็นร้อยปี
เวลาล่วงนานแล้วมิแคล้วเก้อ
คงนั่งเพ้อเดียวดายพี่หน่ายหนี
เพียงลมปากเอ่ยไว้ในวจี
อาจไม่มีความหมายใดในวาจา
รินดาวดี